فهرست مطالب
در صحنهای که موجی از خشم عربی را برانگیخت، «ایتمار بن‌گویر» وزیر امنیت ملی اسرائیل، نماز یهودی خود را در صحنهای مسجدالاقصی به‌جا آورد؛ اقدامی تحریک‌آمیز که وضعیت موجود را به‌طور کامل زیر پا گذاشت. این یورش به مسجدالاقصی در حالی انجام شد که جمهوری اسلامی، که خود را مدعی «دفاع از فلسطین» می‌داند، بار دیگر سکوت پیشه کرد.
سکوتی که دیگر توجیه‌پذیر نیست
در برابر یورش‌های مکرر به مسجدالاقصی، ایران به صدور بیانیه‌هایی خنثی و فاقد تأثیر واقعی بسنده می‌کند. حتی در رسانه‌های نزدیک به بیت رهبری، پوشش این خبر با حداقل توجه و در حاشیه صورت گرفت. این در حالی‌ست که در داخل کشور، فلسطینی‌های مقیم ایران با محدودیت‌های امنیتی، ممنوعیت تجمع و فشارهای اطلاعاتی مواجه‌اند.
از شعار تا عمل؛ قدس فقط یک ابزار تبلیغاتی؟
رسانه‌های حکومتی سال‌هاست از «آزادی قدس» و «محور مقاومت» سخن می‌گویند، اما در عمل، در برابر هر یورش به مسجدالاقصی، نه اقدام دیپلماتیکی صورت می‌گیرد، نه اعتراض بین‌المللی معناداری. گویا برای تهران، مسجدالاقصی تنها ابزاری برای مانور سیاسی داخلی است، نه یک مسئله‌ی اصیل و انسانی.
تقابل شعار با واقعیت
بن‌گویر با پشتیبانی پلیس اسرائیل وارد مسجدالاقصی شد و نماز خواند؛ اقدامی بی‌سابقه از یک وزیر کابینه. اما جمهوری اسلامی که در هر خطبه‌ی جمعه شعار «مرگ بر اسرائیل» سر می‌دهد، ترجیح داد سکوت کند و منفعل بماند. این تناقض، عمق ریاکاری حکومتی را آشکارتر می‌کند.
یورش به مسجدالاقصی، آینه‌ای برای افشای واقعیت
اگر یورش به مسجدالاقصی فرصتی برای اقدام سیاسی و دیپلماتیک است، چرا حکومت ایران حتی از تریبون‌های رسمی هم استفاده مؤثر نمی‌کند؟ پاسخ ساده است:
قدس برای تهران، نه اولویت است و نه آرمان، بلکه ابزاری‌ست برای انحراف افکار عمومی از سرکوب داخلی و بحران‌های منطقه‌ای.
