فهرست مطالب
بعد از دو سال، دو ماه و ۲۶ روز حبس در زندان اوین، بالاخره سپیده قلیان، فعال مدنی و چهره‌ای نمادین در مبارزه با سرکوب سیستماتیک، روز چهارشنبه ۱۱ خرداد آزاد شد. خبری که برادرش، مهدی قلیان، با پستی احساسی در اینستاگرام منتشر کرد:
«خواهرم سپیده… آزاد، آزاد، آزاد شد. با اندوه از دست دادن برادرمان مجاهد کورکور…»
اما این آزادی، مانند بسیاری از آزادی‌های سیاسی در ایران، نه نتیجه روند قضایی عادلانه، بلکه نشانه‌ای از فشار اجتماعی و بین‌المللی بر یک سیستم قضایی بی‌اعتبار است.
آزادی موقت، بازداشت مجدد؛ تکرار چرخه سرکوب
سپیده قلیان پیش‌تر در اسفند ۱۴۰۱، به‌دنبال اجرای بخشنامه عفو، ساعاتی پس از آزادی‌اش به دلیل سر دادن شعار «خامنه‌ای ضحاک، می‌کشیمت زیر خاک»، در مسیر تهران به دزفول بازداشت و به بند ۲۰۹ اوین منتقل شد.
اتهام؟ “توهین به رهبری.”
قاضی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب در اردیبهشت ۱۴۰۲ او را به دو سال حبس تعزیری محکوم کرد، حکمی که با محاسبه بازداشت قبلی، به زندان طولانی‌تری منتهی شد.
خبرنگار یا بازجو؟ نقش آمنه‌سادات ذبیح‌پور
در ادامه‌ی روند فشار بر سپیده قلیان، بازجو-خبرنگار معروف صداوسیما، آمنه‌سادات ذبیح‌پور، از او شکایت کرد. شکایتی که به پرونده‌ای جدید و حکمی دیگر انجامید: یک سال و سه ماه حبس دیگر.
کلمه‌ای که می‌ترساند: سپیده قلیان
در روزگاری که نام‌ها می‌توانند تهدید محسوب شوند، سپیده قلیان تبدیل به یک واژه‌ی ممنوع شده؛ نامی که امنیتی‌ها از شنیدنش عصبانی می‌شوند و رسانه‌های حکومتی از بردنش پرهیز دارند. اما صدای او، حالا در کوچه‌های مجازی و رسانه‌های آزاد، بلندتر از همیشه شنیده میشود.
