فهرست مطالب
این روزها، از رسانه‌ها تا شبکه‌های اجتماعی، همه از موج تکنولوژی‌ها نوین در ایران سخن می‌گویند.
هوش مصنوعی، شهر هوشمند، رباتیک، بلاکچین…
شعارهای زیبا، ویدیوهای تبلیغی پر زرق‌وبرق، غرفه‌های نمایشگاهی شیک.
ولی مردم چه؟
آیا این تکنولوژی‌ها روی سفره‌شان تأثیر گذاشته؟
آیا دانشجو، کارگر، معلم، پرستار و خانواده‌های عادی نتیجه‌ای دیده‌اند؟
حقیقت را باید از صف اینترنت، نخریدن گوشی جدید، و دانشجویی که لپ‌تاپ دست‌دوم می‌گیرد فهمید، نه از تیزرهای تلویزیونی.
تکنولوژی وقتی لوکس می‌شود، امید هم لوکس می‌شود
در دنیایی که کشورها با «اقتصاد دیجیتال» ثروت می‌سازند، ما هنوز درگیر اینترنت محدود، فیلترشکن، و استارتاپ‌هایی هستیم که قبل از رشد خفه می‌شوند.
می‌گویند ایران در دنیای نوآوری پیشرفت کرده.
اما مردم می‌گویند:«اگر پیشرفت کردیم، چرا زندگی‌مان سخت‌تر شد؟»
وقتی جوان ایرانی به جای ساختن آینده، به فکر خروج از کشور است، یعنی تکنولوژی هنوز در خدمت مردم نیست.
کاربرد فناوری در ایران؛ نظارت بیشتر، آزادی کمتر
واقعیت تلخ این است که بخش زیادی از تکنولوژی‌ها نوین در ایران به جای رفاه، صرف کنترل و نظارت می‌شود.
سیستم‌های هوشمند برای رصد مردم، نه کمک به آنها.
دوربین‌های جدید برای تهدید پوشش زنان، نه امنیت جامعه.
در حالی که جهان از AI برای درمان بیماران و آموزش استفاده می‌کند، ما از آن برای تشخیص چهره معترض استفاده می‌کنیم.
صدای نسل جدید
نسل جوان ایران رؤیا دارد — نه برای سرکشی، بلکه برای زندگی.
نسلی که برنامه‌نویسی یاد می‌گیرد، ربات می‌سازد، پروژه هوش مصنوعی انجام می‌دهد…
اما وقتی می‌بیند جایی برای خلاقیتش نیست، چمدان می‌بندد.
هر مهاجرت یک شکست برای کشور است، نه افتخار برای پاسپورت جدید.
امید واقعی از مردم می‌آید نه تبلیغات
اگر بخواهیم آینده تکنولوژی‌ها نوین در ایران روشن باشد، باید اجازه دهیم مردم نفس بکشند، خلاقیت آزاد شود، اینترنت باز شود، سرمایه وارد شود، و امنیت شغلی و فکری ایجاد شود.
تکنولوژی یعنی آزادی، نه کنترل.
یعنی رفاه، نه توجیه فقر.
یعنی فرصت برابر، نه امتیاز برای نزدیکان قدرت.
تا وقتی این معادله اصلاح نشود، تکنولوژی برای مردم فقط یک رؤیا خواهد بود، نه واقعیت.
