فهرست مطالب
در ایران معاصر کمتر هنرمندی پیدا می‌شود که علن خود را به نظام پیش از انقلاب تجلیل کند. اما خواننده ایرانی طرفدار شاه وجود دارد—صوتی از گذشته که هنوز پژواکش در میان برخی ایرانیان به‌گوش می‌رسد، به‌ویژه در میان مهاجران و کسانی که آرزوی بازگشت به دوران پهلوی را دارند.
معرفی خواننده ایرانی طرفدار شاه
یکی از مهم‌ترین چهره‌ها در این جریان، سَتّار (عبدالحسن ستّارپور) است، خواننده‌ای که شهرتش به دهه‌ی ۱۹۷۰ و دوران سلطنت محمدرضا شاه پهلوی برمی‌گردد. وی تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷ در ایران فعالیت می‌کرد و در دربار سلطنتی نیز حضور داشت. پس از انقلاب، سَتّار به امریکا مهاجرت کرد و در میان ایرانیان خارج کشور همچنان چهره‌ای محبوب باقی ماند
در یک مصاحبه با صدای آمریکا، سَتّار تأکید کرد که معتقد است خواننده ایرانی طرفدار شاه بودن نه لزوما به بازگشت سلطنت نیاز دارد، بلکه نمادی از اشتراک فرهنگی دوران پیش از انقلاب است و می‌خواهد میراث موسیقی آن دوره زنده بماند
آثار و سبک موسیقایی
سَتّار فعالیت هنری‌اش را با آهنگ‌هایی مانند «همسفر» و «گل سنگم» آغاز کرد و در سبک‌هایی چون پاپ کلاسیک، سنتی و حتی قطعات انگلیسی نیز تجربه داشت. او بیش از ۴۰ اثر موفق در کارنامه خود دارد و در سال ۲۰۰۵ موفق به دریافت جایزه‌شیر طلایی دو بار از آکادمی جهانی هنر و رسانه شد
دلیل حمایت و بازتاب درون‌مرزی
انتشار صفحاتی از سَتّار در رسانه‌هایی چون ایرانین.کام نشان داد که او یکی از معدود هنرمندانی است که به‌شکل شفاف اعلام کرد چرا همچنان خواننده ایرانی طرفدار شاه باقی مانده است: از نظر او پادشاهی نظامی مناسب برای گذار کشور به دموکراسی بوده و میراث فرهنگی ایران پیش از انقلاب ارزش نگهداری دارد
واکنش‌ها و تأثیرات اجتماعی
حمایت سَتّار از دوران پهلوی، به‌ویژه در میان نسل مهاجر ایرانی در لس‌آنجلس و اروپا، با بازتاب متضادی روبه‌رو شده است. برخی او را نمادی از نوستالژی فرهنگی می‌دانند، و گروهی دیگر ارتجاع‌گرا و بیگانه با ایران مدرن. این فاصله دیدگاهی باعث شده او به‌عنوان خواننده ایرانی طرفدار شاه همچنان بحث‌برانگیز باشد.
خواننده ایرانی طرفدار شاه همچون سَتّار، نماینده‌ی خاطره‌ای از صدای فراموش‌شده ایران پهلوی است. آثاری که هنوز شنیده می‌شوند، نه به‌خاطر تطابق با شرایط امروز، بلکه به‌عنوان پژواک فرهنگی از دورانی که برای برخیایرانیان هنوز پرنور است. صدایی که یا می‌خواهد حافظه فرهنگی را زنده نگه دارد، یا یادآوری تلخ یک گذشته که برای بسیاری به پایان رسیده است.
