زینب جلالیان، قدیمی‌ترین زندانی سیاسی در ایران، با وخامت شدید وضعیت جسمانی‌اش روبروست؛ چرا که از دریافت مراقبت‌های پزشکی محروم مانده، در حالی که از بیماری‌های چشمی، کلیوی و گوارشی رنج می‌برد. او اکنون در زندان یزد نگهداری می‌شود، بدون رعایت اصل تفکیک جرایم.
از زمان بازداشتش در مارس ۲۰۰۸ به اتهام “محاربه” از طریق عضویت در حزب پژاک، جلالیان تحت شکنجه‌های جسمی و روانی قرار گرفته است؛ از جمله ضرب و شتم و تهدید به تجاوز. ابتدا به اعدام محکوم شد، اما این حکم در سال ۲۰۱۱ به حبس ابد کاهش یافت. در طول ۱۷ سال حبس، حتی یک بار هم به او مرخصی داده نشده و بارها از تماس با خانواده‌اش محروم شده است.
گزارش‌های حقوق بشری تأکید دارند که مقامات جمهوری اسلامی به‌صورت عامدانه زندانیان سیاسی را از درمان محروم می‌کنند تا از آن به‌عنوان ابزاری برای فشار و سرکوب استفاده کنند. سازمان‌هایی مانند دیده‌بان حقوق بشر هشدار داده‌اند که این رفتار سیستماتیک با هدف ساکت کردن مخالفان صورت می‌گیرد.
آنچه بر جلالیان می‌گذرد، استثنا نیست؛ بلکه بخشی از سیاست گسترده‌تری است که جمهوری اسلامی در قبال زندانیان سیاسی در پیش گرفته، و یکی از برجسته‌ترین نمادهای این رنج، زینب جلالیان، قدیمی‌ترین زندانی سیاسی در ایران است.
