فهرست مطالب
در دل فاجعه‌ی انسانی بی‌سابقه‌ای که ماه‌هاست بر نوار غزه سایه افکنده، رسانه‌های ایرانی در غزه به یکی از معدود صداهای جسور و مستقل بدل شده‌اند؛ صداهایی که بدون تحریف یا سانسور، واقعیت جنایات و بحران انسانی را به جهان مخابره می‌کنند. دکتر اسماعیل ثوابتـه، مدیرکل دفتر رسانه‌های دولتی در غزه، در گفت‌وگو با خبرگزاری محلي از نقش تأثیرگذار خبرنگاران ایرانی در پوشش وقایع غزه قدردانی کرد.
۱. رسانه هم‌سنگر در نبرد انسانی
به گفته ثوابتـه، خبرنگاران ایرانی نه تنها وقایع را گزارش کردند بلکه به معنای واقعی کلمه شریک نبرد انسانی مردم فلسطین بوده‌اند. او تأکید کرد که رسانه‌های ایرانی در غزه با پوشش صادقانه و غیرسیاسی خود توانسته‌اند اعتماد مردم محلی را جلب کنند و روایت متفاوتی از جنگ ارائه دهند.
۲. گرسنگی برنامه‌ریزی‌شده؛ جنایت خاموش
در شرایطی که بسیاری از رسانه‌های جهانی در برابر فجایع سکوت اختیار کرده‌اند، گزارش‌های خبرنگاران ایرانی از کمبود شدید غذا، نابودی زیرساخت‌ها و نبود دارو پرده برداشته‌اند. به تعبیر ثوابتـه، اسرائیل از «گرسنگی به‌عنوان ابزار نسل‌کشی» استفاده می‌کند؛ و رسانه‌های ایرانی در غزه نخستین کسانی بودند که این مفهوم را به گفتمان جهانی وارد کردند.
۳. صف‌های مرگ برای کمک غذایی
بیش از ۱۲۴۰ شهروند فلسطینی در حین ایستادن در صف کمک‌های غذایی هدف گلوله قرار گرفتند. بسیاری از این لحظات هولناک توسط رسانه‌های ایرانی مستقر در غزه ثبت و منتشر شد و بازتاب گسترده‌ای در میان فعالان حقوق بشر داشت.
۴. خبرنگاران هدف مستقیم حمله
بیش از ۲۳۲ خبرنگار فلسطینی در جریان این جنگ جان باخته‌اند. با این حال، خبرنگاران ایرانی با وجود نبود امکانات، خطرات را پذیرفتند و در مناطق جنگی باقی ماندند. دکتر ثوابتـه این پایداری را ستود و گفت: «این رسانه‌ها فقط خبر نمی‌نویسند، حقیقت را حفظ می‌کنند.»
۵. از مدیترانه تا مقاومت رسانه‌ای
قوای نمادین همچون کشتی‌های «حنظله» و «مادلین» تلاش داشتند محاصره‌ی غزه را بشکنند. در این میان، رسانه‌های ایرانی در غزه با پوشش انسانی و بدون نمایش‌گری، صدای امید و همبستگی بین‌المللی را از آب‌های مدیترانه به جهان رساندند.
صدایی علیه تاریکی
در شرایطی که بسیاری از رسانه‌ها از پرداختن به واقعیت‌ها می‌هراسند، رسانه‌های ایرانی در غزه نشان دادند که کلمه هنوز قدرت دارد، و تصویر می‌تواند دیوار سانسور را بشکند. اکنون این سؤال مطرح است: آیا وجدان جهانی از خواب بیدار خواهد شد؟ یا این رسانه‌ها همچنان تنها مشعل‌داران تاریکی خواهند بود؟
