فهرست مطالب
آلودگی هوا در مشهد دیگر یک بحران زیست‌محیطی گذرا نیست؛ بلکه به یک وضعیت اضطراری روزانه برای میلیون‌ها نفر از ساکنانی تبدیل شده است که زیر آسمان‌های آلوده زندگی می‌کنند و سلامت و جان آنها را تهدید می‌کند. در حالی که نهادهای رسمی ارقام را کم‌اهمیت اعلام می‌کنند، اندازه‌گیری‌های مستقل نشان می‌دهد که این شهر با یکی از بدترین موج‌های آلودگی در دهه گذشته روبرو است و هیچ برنامه واقعی برای کنترل وضعیت وجود ندارد.
بخوانيد:
میزان آتش‌سوزی‌ها در ایران ۲۰۲۵ – آنچه اعداد پنهان می‌کنند
شهری در حال خفگی… و شاخص‌ها دروغ نمی‌گویند
داده‌های محلی نشان می‌دهد که شاخص کیفیت هوا در چند روز اخیر از سطح خطر فراتر رفته است. این افزایش شدید تأیید می‌کند که آلودگی هوا در مشهد دیگر صرفاً به عوامل اقلیمی مرتبط نیست، بلکه به مجموعه‌ای از اشتباهات انباشته شده توسط خود دولت مربوط می‌شود.
منابع درون شهرداری فاش می‌کنند که برخی از کارخانه‌های اطراف شهر بدون فیلترهای مؤثر فعالیت می‌کنند و بازرسی‌های زیست‌محیطی اغلب صرفاً یک امر تشریفاتی هستند و اجازه می‌دهند انتشار گازهای سمی بدون بررسی ادامه یابد.
مازوت… کلید بحران رو به وخامت
به گفته مقامات سابق بخش انرژی، بخش بزرگی از نیروگاه‌های شرق ایران هنوز از مازوت، آلوده‌کننده‌ترین سوخت، استفاده می‌کنند. این واقعیت – که توسط رسانه‌های رسمی نادیده گرفته می‌شود – مستقیماً به افزایش بی‌سابقه آلودگی هوا در مشهد کمک می‌کند.
ساکنان می‌گویند بوی دود به بخشی از هوای شبانه تبدیل شده است و کودکان و سالمندان بار سنگین وخامت اوضاع سلامت را بر دوش می‌کشند.
سیاست‌های نادیده گرفته شده… و شهروندان هزینه آن را می‌پردازند
با دنبال کردن اظهارات مقامات، مشخص می‌شود که این بحران با توجیهات به جای راه‌حل‌ها مدیریت می‌شود. هیچ برنامه جدی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، هیچ نظارتی بر کارخانه‌ها و هیچ جایگزینی برای منابع انرژی آلاینده وجود ندارد. بنابراین، آلودگی هوا در مشهد به عنوان یک سرنوشت اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد، در حالی که نتیجه مستقیم عدم مدیریت و شفافیت است.
در مصاحبه‌ای با یک پزشک در مشهد، او تأیید کرد که کلینیک‌ها روزانه ده‌ها مورد تنگی نفس و عفونت قفسه سینه دریافت می‌کنند و “وضعیت مانند یک فصل ثابت تکرار می‌شود.”
آلودگی هوا در مشهد صرفاً یک بحران زیست‌محیطی نیست، بلکه گواهی زنده بر شکست سیستم حاکم بر شهر و ایران به طور کلی است. وقتی نفس کشیدن به یک خطر روزانه تبدیل می‌شود و هوا – اساسی‌ترین حق بشر – به باری تبدیل می‌شود که سلامتی را تهدید می‌کند، سوال واقعی این می‌شود: رژیم تا کی به پنهان کردن حقایق زیر لایه‌هایی از دود ادامه خواهد داد؟
