فهرست مطالب
وقتی از خشونت علیه کودکان در ایران صحبت می‌کنیم، درباره یک پدیده‌ی گذرا حرف نمی‌زنیم؛ بلکه از زخم عمیقی می‌گوییم که از سرکوب سیاسی، فقر ساختاری و فروپاشی نظام حمایتی خانواده و جامعه بر تن این کشور مانده است.
سال ۲۰۲۴ نه نقطه پایان این رنج بود و نه آغاز آن؛ بلکه آینه‌ای بود که پنج سال سقوط اخلاقی و سیاسی را به ما نشان داد.
در کشوری که میلیاردها تومان خرج تبلیغات ایدئولوژیک و امنیتی می‌شود، اما کودک بی‌دفاع رها شده است، سکوت خیانت است و نوشتن مقاومت.
پنج سال سقوط: از ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳
در این سال‌ها، افزایش خشونت علیه کودکان در ایران به شکل مستقیم با تشدید سرکوب امنیتی و بحران اقتصادی پیوند خورده است.
- بازداشت نوجوانان در اعتراضات ۲۰۱۹
- کشته شدن کودکان در خیزش ۱۴۰۱ پس از قتل مهسا امینی
- شهادت‌های متعدد درباره شکنجه و آزار روانی و تهدید جنسی کودکان بازداشت‌شده
این‌ها فقط نمونه‌هایی از یک واقعیت تلخ‌اند: کودکان در ایران نه فقط قربانی خشونت خانوادگی، بلکه قربانی خشونت سیاسی و حکومتی نیز هستند.
سال ۲۰۲۴: واقعیت تلخ به جای اصلاح
۲۰۲۴ فقط پرده را کنار زد، اصلاحی در کار نبود:
- ادامه بازداشت و ضرب و جرح نوجوانان در تجمعات
- افزایش آزار جنسی و سوءاستفاده بدون پیگیری قضایی واقعی
- گسترش کار کودکان و تکدی‌گری در کلان‌شهرها به دلیل فقر
- نبود خدمات اجتماعی واقعی در استان‌های محروم مثل سیستان و بلوچستان، کردستان و خوزستان
در ایران امروز، کودک نه فقط در خانه، بلکه در خیابان، مدرسه و حتی مقابل نیروهای امنیتی در خطر است.
آمارهایی که پرده را کنار می‌زنند
دولت سکوت می‌کند، اما گزارش‌های بین‌المللی حرف می‌زنند:
- در ایران حدود ۲۴ میلیون کودک زندگی می‌کنند
- بررسی علمی نشان می‌دهد:
خشونت جسمی علیه کودکان در ایران حدود ۴۳.۶٪، خشونت روانی ۶۴.۵٪ و غفلت بیش از ۴۰٪ - پژوهش داخلی سال ۲۰۲۳ در آبادان: غفلت والدین ۷۵.۵٪
- گزارش‌های حقوق بشری سال ۲۰۲۴: کودکان اقلیت‌ها قربانی خشونت و تبعیض سیستماتیک‌اند
این‌ها فقط آمار نیست؛ سند خیانتی است در کشوری که خود را مدافع خانواده می‌نامد.
چرا آمار رسمی وجود ندارد؟
نبود آمار شفاف اتفاقی نیست؛ استراتژی است:
- رسانه و پژوهش اجتماعی تحت کنترل امنیت
- بسته شدن پرونده‌های خشونت خانگی و جنسی با نفوذ سیاسی
- تهدید خانواده‌ها برای سکوت
- ناتوانی نهادهای حمایتی و نبود اختیار قانونی
پس خشونت علیه کودکان در ایران فقط بحران اجتماعی نیست؛ پرونده‌ای سیاسی و ممنوعه است.
کدام کودکان آسیب‌پذیرترند؟
| گروه | نوع آسیب |
|---|---|
| کودکان مناطق مرزی و روستایی | فقر، ناامنی، نبود حمایت |
| کودکان اقلیت‌ها | تبعیض، سرکوب، فقر ساختاری |
| کودکان بازداشتی و معترضان | ضرب‌وشتم، تهدید، شکنجه |
| کودکان فقیر | کار اجباری، بی‌سرپناهی، ترک تحصیل |
وقتی محل تولد و هویت، سرنوشت کودک را تعیین کند، عدالت معنایی ندارد.
آینده‌ای که در خطر است
تداوم خشونت علیه کودکان در ایران یعنی:
- یک نسل زخمی، افسرده و بی‌اعتماد
- جامعه‌ای با بحران روانی و اجتماعی
- بازتولید چرخه خشونت و سرکوب
- کودکی که در ترس بزرگ می‌شود، آینده را نمی‌سازد؛ آسیب را بازتولید می‌کند
