فهرست مطالب
روابط ایران و امارات پیچیده و پر از فراز و نشیب است، زیرا ترکیبی از همکاری اقتصادی و تجاری و همچنین اختلافات سیاسی و منطقه‌ای، به ویژه در زمینه مسائل مرزی و آب‌های خلیج فارس، را شامل می‌شود. بررسی تاریخچه روابط ایران و امارات دیدگاه روشنی از دینامیک منطقه‌ای در خلیج فارس ارائه می‌دهد.
۱. همکاری اولیه (۱۹۷۱–۱۹۸۰)
پس از تأسیس کشور امارات در سال ۱۹۷۱، روابط با ایران با هدف ایجاد کانال‌های دیپلماتیک و تجاری آغاز شد. ایران شریک اقتصادی مهمی بود، به ویژه در بخش نفت و تجارت دریایی. این دوره شاهد نزدیکی نسبی بود، هرچند تفاوت‌های سیاسی منطقه‌ای وجود داشت.
۲. تنش‌های مرزی و اختلافات منطقه‌ای (۱۹۸۰–۱۹۹۰)
در این دوره اختلافات بر سر جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک آغاز شد که مسئله‌ای کلیدی در تاریخچه روابط ایران و امارات محسوب می‌شود. با این حال، تبادل هیئت‌های اقتصادی و فرهنگی به صورت محدود ادامه یافت، اما تنش سیاسی همواره وجود داشت.
۳. همکاری اقتصادی متغیر (۱۹۹۰–۲۰۰۰)
با آغاز دهه ۱۹۹۰، تلاش‌هایی برای تقویت همکاری تجاری و سرمایه‌گذاری انجام شد، به ویژه در بخش نفت، گاز و بنادر دریایی. با این حال، اختلافات مرزی مانع پیشرفت کامل سیاسی شد.
۴. دوره مدرن: ترکیبی از همکاری و تنش (۲۰۰۰–۲۰۲۰)
روابط متغیر بود، به طوری که امارات تمرکز خود را بر تقویت روابط با کشورهای خلیج و غرب گذاشت، در حالی که ایران موضع خود را درباره جزایر مورد اختلاف حفظ کرد. در این دوره، تاریخچه روابط ایران و امارات با سیاست‌های منطقه‌ای بزرگ، از جمله پرونده هسته‌ای ایران و رقابت‌های نفوذ در خلیج فارس، گره خورده بود.
۵. روابط کنونی (۲۰۲۰–حال)
در سال‌های اخیر، ایران و امارات تلاش کرده‌اند تا همکاری اقتصادی و تجاری، به ویژه در زمینه تجارت و انرژی، را حفظ کنند، هرچند احتیاط سیاسی به دلیل تنش‌های منطقه‌ای همچنان ادامه دارد. با این حال، اختلافات مرزی بزرگترین چالش تاریخچه روابط ایران و امارات باقی مانده است.
تاریخچه روابط ایران و امارات نمونه‌ای روشن از ترکیب همکاری اقتصادی و تنش سیاسی در منطقه خلیج فارس است، جایی که منافع اقتصادی با اختلافات مرزی و منطقه‌ای تلاقی می‌کند. آینده این روابط وابسته به توانایی دو طرف در مدیریت تعادل میان منافع ملی و اتحادهای منطقه‌ای است.
