فهرست مطالب
بر اساس گزارش‌های متعدد از نهادهای بین‌المللی، قحطی در غزه دیگر یک خطر احتمالی نیست، بلکه به واقعیتی دردناک تبدیل شده است. طبق ارزیابی جدید سامانه‌ی امنیت غذایی IPC، حدود ۴۷۰ هزار نفر از ساکنان غزه در مرحله پنجم یعنی «گرسنگی فاجعه‌آمیز» قرار دارند و بیش از ۲.۱ میلیون نفر در شرایط ناایمن غذایی شدید به‌سر می‌برند.
قحطی در غزه تا کنون جان ۸۷۵ نفر را گرفته، که اغلب آنان کودکان و سالمندان هستند. این در حالی است که سیستم بهداشتی و امدادی تقریباً به‌طور کامل فروپاشیده است.
دلایل بحران: محاصره، تخریب، و گرسنگی سیستماتیک
بسیاری از عوامل دست به دست هم داده‌اند تا قحطی در غزه شکل بگیرد؛ از محاصره طولانی‌مدت اسرائیل گرفته تا نابودی زیرساخت‌های کشاورزی. طبق داده‌های رسمی، بیش از ۵۷٪ از زمین‌های زراعی غزه از بین رفته‌اند. قیمت یک کیسه آرد ۲۵ کیلویی به بیش از ۴۱۵ دلار رسیده است، که افزایش ۳۰ برابری نسبت به اوایل سال ۲۰۲۵ دارد.
کودکان؛ قربانیان نخست قحطی در غزه
یونیسف هشدار داده که قحطی در غزه جان بیش از ۷۱ هزار کودک و ۱۷ هزار مادر را به خطر انداخته است. این کودکان نیاز فوری به درمان سوءتغذیه دارند. کارشناسان می‌گویند این یکی از بدترین بحران‌های غذایی تاریخ معاصر در مناطق جنگ‌زده است.
قحطی در غزه هر روز جان می‌گیرد
بر اساس گزارش وزارت بهداشت محلی، تا کنون بیش از ۱۱۱ نفر تنها در هفته‌های اخیر بر اثر قحطی در غزه جان باخته‌اند. در حالی که هزاران نفر دیگر درگیر سوءتغذیه شدید هستند، کادر درمانی موجود قادر به پاسخ‌گویی نیست.
مسئولیت سیاسی قحطی در غزه بر عهده کیست؟
در حالی که اسرائیل و حماس یکدیگر را مسئول می‌دانند، نهادهای بین‌المللی تاکید دارند که قحی در غزه به ابزار فشار سیاسی علیه غیرنظامیان تبدیل شده است. سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری، شرایط فعلی را “گرسنگی عمدی” توصیف کرده‌اند و خواستار رسیدگی فوری شده‌اند.
قحطی در غزه آغاز شده؛ نه فقط هشدار
واقعیت‌های میدانی نشان می‌دهد که قحطی در غزه آغاز شده و مردم لحظه‌به‌لحظه آن را زندگی می‌کنند. اگر جامعه جهانی اقدام فوری نکند، این فاجعه ممکن است به بحرانی تبدیل شود که نسل‌ها از آن آسیب ببینند.
وقتی همدلی به جرم تبدیل می‌شود… اما کلمه را نمی‌توان بازداشت کرد
در روزگاری که انسان‌دوستی مجازات دارد، حمایت از قحطی در غزه به عملی مقاومتی تبدیل شده است. از ابتدای سال ۲۰۲۵، سازمان‌های حقوق بشری مانند Access Now و Global Witness، بیش از ۷۲ مورد سانسور، تهدید یا پیگرد رسانه‌ای و امنیتی را علیه فعالان و اینفلوئنسرهایی که از مردم غزه حمایت کرده‌اند، مستند کرده‌اند.
از منا حوّا، روزنامه‌نگار فلسطینی-آمریکایی که پس از افشای فاجعه گرسنگی کودکان، از رسانه آمریکایی اخراج شد،
تا تامر بسیسو، اینفلوئنسر اردنی که پس از حضور در کمپین خیریه و انتشار ویدیو در مقابل سفارت آمریکا در امان، با محدودیت حساب‌هایش در اینستاگرام مواجه شد،
و بلقیس فتحی، خواننده اماراتی که به‌خاطر حمایت علنی از غزه، هدف کمپین‌هایی برای لغو کنسرت‌هایش قرار گرفت،
و راجر واترز، موسیقیدان سرشناس بریتانیایی که نامش در فهرست “ضد اسرائیل” قرار گرفت،
تا کنعان سعید، یوتیوبر لبنانی که چندین ویدیوی حمایتی‌اش از یوتیوب حذف شد،
و لیلا محمد علی، اینفلوئنسر الجزایری که پس از راه‌اندازی کارزار کمک به کودکان غزه، با تهدید به مرگ روبه‌رو شد،
و نیز محمد هلال، فعال مصری ساکن لندن، که تنها به‌خاطر پخش زنده‌ای درباره قحطی، مورد بازجویی امنیتی قرار گرفت —
همه‌ی این‌ها به‌خاطر ایستادن در کنار مظلومان، تحت فشار قرار گرفتند.
اما با وجود سانسور، کلمات بازداشت‌پذیر نبودند. میلیون‌ها نفر، صدای آن‌ها را بازنشر کردند. عکس‌هایی از نان خشک، دستان لاغر کودکان، و اشک مادران، در سراسر جهان دست‌به‌دست شد.
در دنیایی که حقیقت هزینه دارد، ایستادن در کنار گرسنگان شاید خطرناک باشد،
اما این خطر، نشانه شکست نیست — بلکه اثبات انسان‌بودن است.
قحطی در غزه نمی‌تواند وجدان‌ها را ساکت کند؛ فقط سرکوبگران را رسواتر می‌کند.
