فهرست مطالب
در حالی‌که حکومت ایران خود را مدافع “عدالت و قانون” معرفی می‌کند، گزارش‌های حقوق بشری تصویری متفاوت و تاریک از واقعیت ارائه می‌دهند: واقعیتی که در آن، اعدام‌های دسته‌جمعی، محاکمه‌های پنهانی و سانسور رسانه‌ای حرف اول را می‌زنند.
طبق گزارش جدید سازمان حقوق بشر ایران، طی تنها شش ماه گذشته، اعدام‌ها در ایران به ۶۱۲ مورد رسیده‌اند—یعنی به‌طور میانگین بیش از ۳ اعدام در روز. نکته تکان‌دهنده‌تر اینکه تنها ۴۷ مورد از این اعدام‌ها به‌صورت رسمی اعلام شده‌اند!
اتهامات مبهم، دادگاه‌های پنهانی، و بی‌عدالتی ساختاری
بر اساس این گزارش:
- ۲۹۳ نفر به اتهامات مربوط به مواد مخدر
- ۲۶۸ نفر با اتهام قتل عمد
- ۳۳ نفر با اتهام محاربه و افساد فی‌الارض
- و ۱۹ نفر به اتهام تجاوز به عنف اعدام شدند.
اما در بیشتر این موارد، روند دادرسی شفاف نبوده، و متهمان اغلب به وکیل مستقل دسترسی نداشتند. همچنین گزارش‌ها نشان می‌دهد که بسیاری از اعتراف‌ها تحت فشار و شکنجه اخذ شده‌اند.
چه کسانی اعدام شدند؟ زنان، مهاجران، و افراد بی‌هویت
در میان ۶۱۲ اعدام‌شده:
- ۱۷ زن
- ۴۰ مهاجر افغانستانی
- یک شهروند عراقی
- و یک فرد که تنها به عنوان “اتباع بیگانه” معرفی شده
همچنین دو مورد اعدام در ملاعام گزارش شده‌اند—صحنه‌هایی که بیشتر به قرون وسطی شباهت دارند تا کشوری مدعی تمدن.
اعدام‌ها در ایران، نه‌تنها شهروندان، بلکه مهاجران و اقلیت‌ها را نیز هدف قرار داده‌اند.
۹۰٪ اعدام‌ها پنهانی انجام شده‌اند
از میان ۶۱۲ مورد، فقط ۴۷ مورد توسط رسانه‌های رسمی یا نهادهای حکومتی اعلام شده‌اند. بقیه در سکوت و تاریکی کامل اجرا شده‌اند.
این روند پنهانی نشان می‌دهد که اعدام‌ها در ایران نه ابزار عدالت، بلکه ابزاری برای ارعاب و کنترل سیاسی هستند؛ بدون شفافیت، بدون پاسخ‌گویی، و بدون نظارت عمومی.
هدف اعدام‌ها در ايران چیست؟
کارشناسان معتقدند که افزایش تعداد اعدام‌ها با وضعیت سیاسی کشور در ارتباط مستقیم است. هر زمان که اعتراضات یا نارضایتی عمومی بالا می‌گیرد، شمار اعدام‌ها نیز افزایش می‌یابد.
در واقع، اعدام‌ها در ایران بیش از آنکه ابزار قانون باشند، ابزار حکمرانی و سرکوب‌اند؛ پیامی واضح از حکومت به مردم: «ما قدرت را در دست داریم».
دستگاه کشتار خاموش نمی شود
تا زمانی که شفافیت وجود نداشته باشد، و دستگاه قضایی ابزار سرکوب باقی بماند، اعدام‌ها در ایران ادامه خواهند داشت—قربانیان جدید، از طبقات محروم، مهاجران، و کسانی که صدایشان به جایی نمی‌رسد.
اگر جامعه جهانی در برابر این حجم از اعدام سکوت کند، فاجعه‌ای انسانی در حال تثبیت است.
