فهرست مطالب
در یکی دیگر از صحنه‌های تلخ سرکوب امنیتی در جنوب‌شرق ایران، روستای «گونیچ» از توابع شهرستان خاش، روز سه‌شنبه ۱۰ تیر، شاهد یورش سنگین نیروهای سپاه پاسداران با چندین خودروی نظامی بود؛ حمله‌ای که به کشته شدن یک زن بلوچ و زخمی شدن ۱۱ زن دیگر انجامید. بنا بر گزارش «حال‌وش»، دو تن از زخمی‌ها در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شده‌اند.
این حادثه بار دیگر زخم کهنه‌ای را باز کرد: چگونه یورش نیروهای سپاه پاسداران به روستاهای بلوچستان به بهانه‌های امنیتی، به قیمت جان شهروندان بی‌گناه و عمدتاً زنان و کودکان تمام می‌شود؟
روایت رسمی یا فرافکنی آگاهانه؟
سپاه پاسداران در بیانیه‌ای ادعا کرده است که این عملیات در تعقیب «پنج نفر وابسته به موساد» انجام شده و آن‌ها موفق به فرار شده‌اند. اما منابع محلی می‌گویند هنگام یورش نظامیان، تنها زنان و کودکان در روستا حضور داشتند. هیچ مدرک معتبری از وجود «عناصر مسلح یا جاسوس» منتشر نشده و حتی نام روستا نیز در بیانیه رسمی نیامده است.
آیا این روایت، پرده‌ای بر یورش نیروهای سپاه پاسداران به روستاهای بلوچستان نیست؟ یورشی که بدون هشدار، با شلیک مستقیم، خانه‌هایی را هدف قرار داد که ساکنانش بی‌دفاع بودند؟
روستاهای هدف؛ سیاست خاموش‌سازی در پوشش امنیت
روستای گونیچ تنها نمونه‌ای از ده‌ها روستای بلوچستان است که طی سال‌های اخیر هدف عملیات‌های امنیتی قرار گرفته‌اند. این یورش‌ها اغلب بدون حکم قضایی، شفافیت یا پاسخگویی انجام می‌شوند.
در حالی‌که رسانه‌های حکومتی از «اقتدار امنیتی» می‌گویند، واقعیت تلخ این است که یورش نیروهای سپاه پاسداران به روستاهای بلوچستان به ابزاری برای ارعاب، خاموش‌سازی و تحقیر جمعی بلوچ‌ها تبدیل شده است.
وقتی زنان و کودکان هدف قرار می‌گیرند
یورش اخیر زمانی رخ داد که تنها زنان و کودکان در خانه‌ها حضور داشتند. تصاویر منتشرشده از این حادثه، زنانی را نشان می‌دهد که در خون خود غلتیده‌اند و کودکان گریه‌کنان کنارشان ایستاده‌اند.
با این حال، سپاه در بیانیه خود تنها به «زخمی شدن معدودی از بومیان» اشاره کرده؛ عبارتی سرد، مبهم، و عاری از مسئولیت‌پذیری.
جنگ خارجی، سرکوب داخلی
از آغاز درگیری‌های نظامی ایران و اسرائیل در ماه گذشته، نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی روزانه از بازداشت «جاسوس‌ها و عوامل بیگانه» خبر می‌دهند. اما هیچ‌یک از این موارد مستند یا شفاف نیست.
حادثه گونیچ نشان می‌دهد که یورش نیروهای سپاه پاسداران به روستاهای بلوچستان اکنون با روایت جنگ خارجی توجیه می‌شود؛ گویی مرزهای کشور میدان نبردی است که بهای آن را باید اقلیت‌های قومی و مذهبی بپردازند.
یورش نیروهای سپاه پاسداران به روستاهای بلوچستان
آنچه در گونیچ رخ داد، نمونه‌ای آشکار از استفاده سیاسی و سرکوب‌گرانه از ابزارهای امنیتی است.
یورش نیروهای سپاه پاسداران به روستاهای بلوچستان نه تنها با امنیت واقعی نسبتی ندارد، بلکه از دل آن بی‌اعتمادی، زخم، و خشم عمیق‌تری متولد می‌شود.
