فهرست مطالب
در میان بحران اقتصادی عمیقی که ایران را فرا گرفته، دیگر نوشیدنی‌های ایرانی در سال 2025 تنها آیینی روزمره نیستند؛ بلکه به نمادهایی فرهنگی تبدیل شده‌اند که زیر سایه تورم افسارگسیخته و سقوط قدرت خرید مردم به‌تدریج از زندگی روزانه حذف می‌شوند.
چای ایرانی: از عادت روزانه تا کالای لوکس
چای ایرانی، به‌ویژه محصول مزارع گیلان و مازندران، سال‌ها بخش جدایی‌ناپذیر فرهنگ مهمان‌نوازی و گرمای اجتماعی بود. اما امروز نوشیدنی‌های ایرانی در سال 2025 دیگر برای بسیاری از خانواده‌ها دست‌یافتنی نیستند، زیرا قیمت مواد غذایی و نوشیدنی‌ها به‌طور نجومی افزایش یافته است.
دوغ و نوشیدنی‌های تابستانی: قربانی گرانی
دوغ، یکی از پرمصرف‌ترین نوشیدنی‌های ایرانی در سال 2025، همراه ثابت سفره‌ها بود. اما تورم آن را نیز در بر گرفته است. همچنین نوشیدنی‌های تابستانی سنتی مانند عرق‌سوس و شربت زعفران به دلیل افزایش سرسام‌آور قیمت زعفران – که قیمت هر گرم آن از 400 هزار تومان فراتر رفته – از سفره خانواده‌های طبقه متوسط حذف شده‌اند.
گلاب و دمنوش‌های گیاهی: طب سنتی در تنگنای اقتصادی
دمنوش‌های گیاهی ایرانی مانند نعناع، بابونه و بهارنارنج بخشی از فرهنگ درمانی و آرامش‌بخش مردم بودند. با این حال، در نتیجه تورم و افزایش پنج‌برابری هزینه‌های کشاورزی و حمل‌ونقل طی یک دهه اخیر، این نوشیدنی‌های ایرانی در سال 2025 به کالایی لوکس برای اقشار فرودست و حتی طبقه متوسط تبدیل شده‌اند.
رنج واقعی: تورم فراتر از آمار رسمی
مرکز آمار ایران اعلام کرده که نرخ تورم سالانه در فروردین 1404 به حدود 33.2 درصد رسیده است؛ اما واقعیت بازار چیز دیگری می‌گوید. بر اساس شاخص قیمت مصرف‌کننده، تورم واقعی در بخش خوراکی‌ها و نوشیدنی‌ها در اردیبهشت 2025 به بیش از 41 درصد رسیده است. این شرایط باعث شده قیمت یک بسته نیم‌کیلویی چای ایرانی از 2 میلیون ریال به بیش از 4.6 میلیون ریال برسد. چنین جهشی نشان می‌دهد که نوشیدنی‌های ایرانی در سال 2025 دیگر بخش طبیعی زندگی نیستند، بلکه باری مضاعف بر دوش خانواده‌های فرسوده از بحران اقتصادی‌اند.
فرهنگی در خطر، نظامی بی‌اعتبار
نوشیدنی‌هایی که روزگاری نشانه مهمان‌نوازی، سادگی و پیوند اجتماعی بودند، امروز در سایه تورم به کالایی تجملی تبدیل شده‌اند. واقعیت این است که نوشیدنی‌های ایرانی در سال 2025 دیگر تنها نوشیدنی نیستند؛ آن‌ها آینه‌ای از سقوط فرهنگی و اقتصادی‌اند و نشانه‌ای از ناتوانی نظام در تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای مردم.
