فهرست مطالب
با گذشت دهه‌ها از انقلاب، همچنان حاکمیت ایران اصرار دارد نماز جمعه را به‌عنوان نماد وحدت و مقابله با دشمنان معرفی کند. حتی وصیت شهیدی چون «اکبر اردشیر» که مردم را به حضور در نماز جمعه فراخوانده بود، امروز به‌عنوان ابزاری تبلیغاتی استفاده می‌شود. اما پرسش اصلی اینجاست: آیا نماز جمعه همچنان جایگاه عبادت و معنویت دارد یا صرفاً به تریبونی سیاسی تبدیل شده است؟
وصیت یک شهید، تبدیل به ابزار سیاسی
اکبر اردشیر در وصیت‌نامه‌اش توصیه کرده بود که مردم در نماز جمعه حضور یابند. نظام این سخن را سال‌هاست دستاویز قرار داده تا نشان دهد شرکت در نماز جمعه نشانه وفاداری سیاسی است، نه صرفاً تعهد دینی.
کاهش مشارکت مردمی در نماز جمعه
با وجود تبلیغات گسترده، گزارش‌ها و مشاهدات محلی از کاهش چشمگیر حضور مردم در نماز جمعه حکایت دارد. به‌ویژه نسل جوان، آن را منبری حکومتی می‌دانند که هیچ ارتباطی با دغدغه‌های واقعی‌شان از جمله بیکاری، گرانی و فساد ندارد.
چرا حاکمیت از خالی شدن صفوف می‌ترسد؟
حاکمیت می‌داند که کاهش حضور در نماز جمعه به معنای از دست رفتن مشروعیت سیاسی است؛ به همین دلیل اصرار دارد آن را به امنیت ملی و ترس از «دشمنان» پیوند بزند. اما در واقعیت، مردم عادی دیگر در این آیین حکومتی پاسخی برای مشکلات روزمره خود نمی‌بینند.
وصیت اکبر اردشیر از سر ایمان و باور شخصی بیان شد، اما بهره‌برداری حاکمیت از مفهوم نماز جمعه آن را از یک عبادت معنوی به ابزاری سیاسی بدل کرد. امروز اما، نسل جوان بیش‌ازپیش از این چارچوب تبلیغاتی فاصله می‌گیرد و راه‌های تازه‌ای برای بیان اعتراض و خواسته‌های خود جست‌وجو می‌کند.
