فهرست مطالب
در سال‌های اخیر، ایران شاهد موج فزاینده‌ای از مهاجرت هنرمندان بوده است؛ موجی که در آن خوانندگان ایرانی مهاجر در صف اول قرار دارند. این روند دیگر یک اتفاق پراکنده نیست، بلکه نشانه‌ای عمیق از شکاف میان حاکمیت و جامعه فرهنگی کشور است.
بخوانيد:
فساد در رژیم ایران در سال ۱۴۰۴ : گزارشی تحقیقی به روایت اعداد
سرکوب سازمان‌یافته‌ای که خلاقیت را می‌میراند
حاکمیت با استفاده از سازوکارهای پیچیده نظارتی، کمیته‌های صدور مجوز و فشارهای امنیتی، عملاً هر نوع آفرینش هنری مستقل را تهدید می‌کند. بسیاری از خوانندگان جوان می‌گویند فضای موسیقی «بسته» است و هیچ امکان واقعی برای تولید اثر مطابق با روح نسل امروز وجود ندارد. همین محدودیت‌ها باعث شد شمار زیادی از خوانندگان ایرانی مهاجر از سال ۲۰۱۹ تاکنون تصمیم به ترک کشور بگیرند.
آمارهایی که عمق بحران را نشان می‌دهد
بر اساس برآوردهای غیررسمی، بین ۴۰ تا ۶۰ درصد هنرمندان فعال طی سال‌های اخیر به مهاجرت فکر کرده‌اند. همچنین تعداد خوانندگان ایرانی مهاجر در پنج سال گذشته به چند صد نفر رسیده است؛ بیشتر آن‌ها به ترکیه، آلمان، آمریکا و کانادا مهاجرت کرده‌اند. منابع حقوق بشری نیز می‌گویند حدود ۷۰ درصد این خوانندگان قبل از خروج، با محدودیت‌ها یا احضارهای امنیتی مواجه شده‌اند.
خسارتی فرهنگی که حکومت آن را نمی‌بیند
خروج صداهای جوان و خلاق، ضربه‌ای جدی به پیکره فرهنگ ایران است. بسیاری از این هنرمندان می‌توانستند نسل تازه‌ای از موسیقی را بسازند، اگر فضا اجازه می‌داد. با ادامه نبود اصلاحات واقعی، کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که تعداد خوانندگان ایرانی مهاجر در سال‌های آینده باز هم افزایش یابد؛ موضوعی که به معنای خالی‌تر شدن صحنه موسیقی داخل کشور است.
