فهرست مطالب
در میانه‌ی بحران‌های داخلی، اعتراضات خاموش و انزوای بین‌المللی، حضور قالیباف در اجلاس رؤسای مجالس جهان تلاش تازه‌ای از سوی نظام جمهوری اسلامی برای نمایش دیپلماسی فعال است. اما آیا این حضور واقعا فرصتی برای ایران محسوب می‌شود یا تنها یک ژست سیاسی برای مصرف داخلی؟
محتوای دیدار و ادعاهای رسمی
محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس شورای اسلامی، با شرکت در اجلاس رؤسای مجالس کشورهای جهان در ژاپن اعلام کرد که این رویداد «فرصتی مغتنم برای ایران» است.
وی مدعی شد که جمهوری اسلامی خواهان تعامل سازنده با جهان است و بر نقش ایران در «نظم چندقطبی آینده» تأکید کرد. اما تحلیلگران معتقدند قالیباف در اجلاس رؤسای مجالس جهان بیش از آن‌که به گفت‌وگوی جهانی بپردازد، صرفاً نقش سخنگوی پروپاگاندای نظام را ایفا می‌کرد.
واقعیت دیپلماسی ایران
با وجود حضور رسمی قالیباف در اجلاس رؤسای مجالس جهان، ایران همچنان در سطح بین‌المللی منزوی است؛ قطع‌نامه‌های حقوق بشری، تحریم‌های جدید و کاهش مشروعیت جهانی، عملاً نقش جمهوری اسلامی را به حاشیه برده است. شرکت در این‌گونه نشست‌ها نمی‌تواند پوششی برای سرکوب داخلی و بحران‌های اقتصادی باشد.
قالیباف، فساد و اعتبار از دست‌رفته
منتقدان یادآور می‌شوند که قالیباف در اجلاس رؤسای مجالس جهان نماینده ملتی نیست که آزادانه رأی داده‌اند، بلکه صدای سیستمی‌ست که با فساد گسترده، رسوایی‌های مالی و محدودیت‌های آزادی بیان گره خورده است.
در شرایطی که نام او با پرونده‌ی فساد شهرداری تهران و ماجرای «سیسمونی‌گیت» همراه است، سخنانش درباره «منافع ملت» در مجامع بین‌المللی، بیشتر به طنز سیاسی شباهت دارد تا دیپلماسی.
حضور قالیباف در اجلاس رؤسای مجالس جهان شاید برای رسانه‌های حکومتی «دستاورد» جلوه کند، اما واقعیت این است که نمایندگان جمهوری اسلامی هر بار با چهره‌ای دیپلماتیک، اما کارنامه‌ای سرکوبگر، در صحنه‌های جهانی ظاهر می‌شوند—و این شکاف، روزبه‌روز عمیق‌تر می‌شود.
