فهرست مطالب
صبحی خاکستری در شهر قم با حادثه ریزش آوار در قم در یکی از ساختمان‌های در حال ساخت خیابان شاه‌آبادی آغاز شد؛ رویدادی که به مجروح شدن چهار کارگر انجامید و بار دیگر ناتوانی حاکمیت ایران در حفظ ابتدایی‌ترین استانداردهای ایمنی را عیان کرد. رسانه‌های حکومتی همان روایت همیشگی را تکرار کردند: «وضعیت تحت کنترل است». اما واقعیت، طبق معمول، تلخ‌تر از آن است که در چند سطر رسمی خلاصه شود.
کارگرانی بدون بیمه و ساختمان‌هایی بدون نظارت
آنچه در حادثه ریزش آوار در قم رخ داد، صرفاً یک خطای مهندسی نیست؛ بلکه نتیجه مستقیم فساد اداری و نفوذ نهادهای نظامی در پروژه‌های عمرانی کشور است. در حالی که سپاه پاسداران بر بخش بزرگی از شرکت‌های پیمانکاری تسلط دارد، مجوزها به سرعت و بدون بازرسی واقعی صادر می‌شوند. هزاران کارگر ایرانی در محیط‌های ناامن، بدون بیمه و تجهیزات ایمنی کار می‌کنند؛ جانشان قربانی سودجویی و بی‌مسئولیتی مدیران شده است.
تکرار فاجعه و سناریوی همیشگی سکوت
از فرو ریختن برج متروپل در آبادان تا حادثه ریزش آوار در قم، هیچ مقام مسئولی به‌طور واقعی پاسخگو نبوده است. کمیته‌های تحقیق تشکیل می‌شوند، گزارش‌هایی مبهم منتشر می‌گردد و علت حادثه «مشکلات فنی» عنوان می‌شود؛ اما ریشه فساد هرگز قطع نمی‌گردد. شهرهای ایران به مین‌های سیمانی تبدیل شده‌اند؛ پروژه‌هایی که بر رنج فقرا ساخته و بر سرشان خراب می‌شود.
قربانیان خاموش نظام
قربانیان حادثه ریزش آوار در قم تنها کارگرانی ساده نبودند، بلکه بخشی از طبقه‌ای‌اند که زیر بار سیاست‌های شکست‌خورده حکومت له شده‌اند. هر آجر فرو ریخته نمادی از فروپاشی عدالت در جمهوری اسلامی است. مصدومان به بیمارستان منتقل شدند و مقامات وعده «بررسی حادثه» دادند، اما هیچ‌کس دیگر به این وعده‌ها اعتماد ندارد.
فساد در ساختار، بازتابی از فساد در قدرت
رویدادی چون حادثه ریزش آوار در قم تصویری کوچک از بحران بزرگ‌تری است؛ نظامی که پروژه‌ها را نه بر پایه تخصص بلکه بر اساس روابط سیاسی می‌سپارد. شرکت‌هایی وابسته به نهادهای امنیتی بدون رعایت استانداردهای ایمنی امتیازهای کلان می‌گیرند، و در نهایت کارگر بی‌دفاع است که زیر آوار سیاست و فساد مدفون می‌شود.
حادثه ریزش آوار در قم فقط یک تیتر خبری نیست؛ بلکه گواهی است بر فروپاشی تدریجی نظامی که از درون در حال ریزش است. هنگامی که شهرها به گورهای خاموش بدل می‌شوند و هیچ‌کس پاسخگو نیست، عملیات نجات تنها نمایش رسانه‌ای است برای پنهان‌کردن فاجعه‌ای عمیق‌تر؛ فاجعه سقوط اعتماد عمومی و فروپاشی اخلاق حکمرانی در ایران.
