فهرست مطالب
در سال‌های اخیر، گردشگری در ایران از یک فرصت بزرگ اقتصادی به پرونده‌ای تبدیل شده که سوء‌مدیریت، بی‌توجهی به زیرساخت‌ها و نبود یک برنامه ملی روشن را فریاد می‌زند. در حالی که دستگاه‌های رسمی همچنان تصویر آرمانی ارائه می‌کنند، گزارش‌های مستقل نشان می‌دهد بدترین شهرهای گردشگری ایران رو به افزایش‌اند و این وضعیت تنها یک نشانه از بحران عمیق در ساختار صنعت گردشگری کشور است
بخوانيد:
خشونت خانگی علیه زنان در ایران؛ بحران پنهان و رو‌به‌گسترش
مشهد؛ ازدحام بدون مدیریت و خدمات خسته
مشهد یکی از مهم‌ترین مقاصد زیارت است، اما هم‌زمان از بدترین شهرهای گردشگری ایران در کیفیت خدمات به شمار می‌رود. هتل‌های فرسوده اطراف حرم، قیمت‌های بالا، شلوغی بی‌برنامه در ایام خاص و حمل‌ونقل عمومی که توان پاسخگویی ندارد، همگی تصویر شهری را نشان می‌دهد که بر «کمیت» تکیه کرده و «کیفیت» را فراموش کرده است. بافت‌های اطراف حرم نیز سال‌هاست گرفتار بی‌نظمی عمرانی‌اند.
قم؛ شهری مذهبی اما ناتوان در میزبانی مناسب
با وجود جایگاه مذهبی و رسمی، قم با مشکلاتی روبه‌روست که نمی‌توان نادیده گرفت: آلودگی هوا، کمبود فضاهای عمومی، ضعف خدمات شهری و وضعیت نه‌چندان مطلوب مسیرهای منتهی به مراکز زیارتی. بسیاری از زائران قم را یکی از بدترین شهرهای گردشگری ایران می‌دانند، زیرا استانداردهای ساده مهمان‌نوازی در آن رعایت نمی‌شود. حتی پروژه‌های جدید نیز یا نیمه‌کاره مانده یا قربانی فساد اداری شده‌اند.
بندرعباس؛ گردشگری ساحلی بدون ساحل پاک
در جنوب کشور، بندرعباس مثال روشنی از فاصله بین ظرفیت‌های طبیعی و واقعیت میدانی است. ساحل با زباله انباشته، نبود نظارت محیط‌زیستی و توقف طرح‌های توسعه، این شهر را از مفهوم «گردشگری ساحلی» دور کرده است. به همین دلیل بندرعباس در فهرست بدترین شهرهای گردشگری ایران قرار می‌گیرد؛ شهری که می‌توانست ویترین گردشگری خلیج فارس باشد.
کرمانشاه؛ تاریخی بزرگ اما رهاشده
کرمانشاه با میراث فرهنگی ارزشمندش، می‌تواند مقصدی ویژه باشد؛ اما زیرساخت‌های ضعیف، نبود راهنمایی گردشگری و وضعیت بازارهای قدیمی که سال‌هاست رنگ ساماندهی ندیده‌اند، باعث شده این شهر نیز در میان بدترین شهرهای گردشگری ایران قرار گیرد. بسیاری از مردم محلی معتقدند که دولت آثار تاریخی را به حال خود رها کرده است.
این نمونه‌ها تصویری گسترده‌تر را نشان می‌دهد: نبود برنامه‌ریزی، سرمایه‌گذاری ناکافی و ترجیح تبلیغات بر کیفیت تجربه گردشگران. در حالی که مقامات از «گردشگری پایدار» سخن می‌گویند، واقعیت میدانی چیز دیگری است. پذیرش وجود بدترین شهرهای گردشگری ایران، نه تخریب بلکه گامی ضروری برای نجات بخشی است که می‌تواند در شرایط اقتصادی دشوار امروز، منبع درآمد جدی برای کشور باشد.
