فهرست مطالب
در یکی از تازه‌ترین موارد بازداشت‌ها در کردستان ایران، نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی شش نوجوان ۱۷ ساله را در شهر کامیاران از توابع استان کردستان در شرایطی مبهم و با گزارش‌هایی از خشونت شدید بازداشت کردند.
به گفته منابع محلی، این بازداشت‌ها بدون حکم قضایی انجام شده و خانواده‌ها و وکلای بازداشت‌شدگان از تماس یا اطلاع از وضعیت آنان محروم مانده‌اند؛ روندی که نشانگر الگوی تکرارشونده‌ی بازداشت‌ها در کردستان ایران است که ساده‌ترین حقوق قانونی را نادیده می‌گیرد.
جوانانی بی‌اتهام… و مادرانی در انتظار
در میان بازداشت‌شدگان، جوانی به نام سوران مظفری وجود دارد که از بیماری دیابت رنج می‌برد و نیازمند تزریق روزانه انسولین است، اما خانواده‌اش هیچ اطلاعی از وضعیت جسمی او ندارند.
به باور ناظران، این پرونده نمادی از واقعیت تلخ بازداشت‌ها در کردستان ایران است که میان فعال مدنی، نوجوان یا بیمار تفاوتی نمی‌گذارد و نوجوانان را در مراکز اطلاعاتی وابسته به سپاه پاسداران نگهداری می‌کند.
نبود شفافیت و خاموش کردن صداها
تا لحظه تنظیم این گزارش، هیچ مقام رسمی درباره علت بازداشت‌ها توضیحی ارائه نکرده است. با این حال، سازمان‌های حقوق بشری تأکید می‌کنند که این اقدامات بخشی از سیاست ارعاب و سرکوب جامعه کرد است که با حکومت مرکزی زاویه دارد.
یکی از فعالان کرد در تبعید می‌گوید: «دیگر بازداشت‌ها در کردستان ایران یک استثنا نیست، بلکه به ابزاری روزمره برای تحمیل سکوت تبدیل شده است.»
سیاست تکرارشونده‌ی سرکوب
تنها در سال گذشته، نهادهای مستقل بیش از ۱۲۰۰ مورد از بازداشت‌ها در کردستان ایران را ثبت کرده‌اند که شامل دانش‌آموزان، روزنامه‌نگاران و کودکان زیر ۱۸ سال بوده است.
بر اساس آمار، حدود ۷۰ درصد از این موارد بدون مجوز قضایی انجام شده که نقض آشکار قوانین بین‌المللی محسوب می‌شود. ناظران بر این باورند که افزایش بازداشت‌ها در کردستان ایران بازتابی از ترس عمیق حکومت از هرگونه حرکت اجتماعی—even اگر صرفاً بیان مسالمت‌آمیز نظر باشد—است.
سکوت رسمی… و نگرانی مردمی
در حالی که مقام‌های حکومتی همچنان منکر واقعیت هستند، نگرانی خانواده‌ها در کامیاران رو به افزایش است. بسیاری بیم آن دارند که فرزندانشان قربانی موج تازه‌ای از بازداشت‌ها در کردستان ایران شوند؛ موجی که معمولاً به اعترافات اجباری یا دادگاه‌های غیرعلنی منتهی می‌شود.
اکنون دیگر بازداشت‌ها در کردستان ایران فقط آمار خشک در گزارش‌ها نیست، بلکه روایت‌هایی است از کودکانی که از کودکی‌شان ربوده شده‌اند و خانواده‌هایی که از هر دری به دنبال خبری برای آرام گرفتن دل خود می‌کوبند.
