باران‌های شدید… هشداری جدید و بحرانی بدون راه حل

32

ایران بار دیگر بر اساس هشدارهای رسمی، موجی از بارش‌های شدید را تجربه می‌کند، موجی که به وضوح میزان ضعف در زیرساخت‌ها و خدمات اورژانسی را آشکار می‌کند. در حالی که بارندگی شدید یک پدیده طبیعی است، نحوه تبدیل هر طوفان به یک بحران انسانی، اختلال مدیریتی عمیق‌تری را آشکار می‌کند که بر همه استان‌ها، به ویژه استان‌هایی که از قبل از بی‌توجهی رنج می‌برند، مانند هرمزگان، گیلان، خوزستان و سیستان و بلوچستان، تأثیر می‌گذارد.

از لحظه‌ای که سازمان هواشناسی طوفان شدید را اعلام کرد، مشخص بود که مقامات صرفاً هشدارهایی را بدون هیچ برنامه اضطراری واقعی صادر می‌کنند. شهروندان در شهرها و روستاها همیشه متحمل عواقب آن می‌شوند: خانه‌ها دچار آبگرفتگی می‌شوند، جاده‌ها مسدود می‌شوند، برق قطع

براى اطلاعات بيشتر :

زلزله صالح آباد ایلام… سهل انگاری مسئولین در غرب ایران

دولت به جای توسعه یک سیستم نگهداری برای آبراه‌ها یا خطوط برق، همان شعار سالانه را تکرار می‌کند: “وضعیت تحت کنترل است” – در حالی که واقعیت داستان بسیار متفاوتی را روایت می‌کند.

خسارات مکرر… و دولت غایب است

گزارش‌های محلی و بین‌المللی نشان می‌دهد که مناطق وسیعی در حال حاضر برای اثرات باران‌های شدید در روزهای آینده، در بحبوحه فقدان کامل هرگونه آمادگی واقعی، آماده می‌شوند. علیرغم هشدارها مبنی بر وقوع طوفان شدید همراه با باران، هزاران خانواده هنوز به سیستم گرمایشی قابل اعتماد دسترسی ندارند، به خصوص با توجه به کمبود گاز و قطع خدمات در روستاهای کوهستانی.

بحران‌های گذشته نشان می‌دهد که هر طوفان سنگین، آزمون جدیدی را ارائه می‌دهد که سیستم از آن سربلند بیرون نمی‌آید:

سیل سریع به دلیل مسدود شدن سیستم‌های زهکشی.

واکنش بسیار کند تیم‌های اورژانس

فقدان کامل سرپناه‌های موقت

کمبود تجهیزات در استان‌هایی که بیشترین نیاز را به آن دارند

نقش جامعه مدنی… و غیبت عمدی دولت

در یک کشور عادی، دولت خط اول دفاع است. اما در ایران، ابتکارات جامعه مدنی از خود نهادهای دولتی مهم‌تر شده است. روستاها در مواجهه با باران‌های شدید، تنها همبستگی ساکنان خود را می‌بینند: باز کردن خانه‌های خود به عنوان پناهگاه‌های امن، به اشتراک گذاشتن سوخت، محافظت از سالمندان و نجات افراد گیر افتاده در جاده‌ها.

ضعف مدیریت بحران دیگر صرفاً یک نقص نیست؛ بلکه در ساختار حکومت ریشه دوانده است. دولتی که میلیاردها دلار صرف نیروهای امنیتی می‌کند، اما اجازه می‌دهد شهرها در اثر باران‌های شدید غرق شوند، نه تنها بی‌کفایت است، بلکه اساساً به امنیت شهروندان خود بی‌توجه است.

با نزدیک شدن موج دیگری از باران‌های شدید، به نظر می‌رسد ایران در آستانه بحران پیش‌بینی‌شده دیگری قرار دارد. مگر اینکه مدیریت دولت تغییر کند و مسئولان پاسخگو باشند، شهروندان ایرانی همچنان به تنهایی، بدون حفاظت و بدون امید به زیرساخت‌های شایسته کشوری غنی از منابع اما با مدیریت ضعیف، با باران و سرما روبرو خواهند شد.