فهرست مطالب
در اقدامی که نشان‌دهنده‌ی میزان نگرانی بین‌المللی در مورد برنامه‌ی هسته‌ای ایران است، شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) با اکثریت قاطع به قطعنامه‌ای رأی داد که تهران را ملزم به ارائه اطلاعات فوری در مورد ذخایر اورانیوم و سایت‌های آسیب‌دیده در طول جنگ اخیر می‌کرد. این قطعنامه، موضوع آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و ایران را دوباره به صدر اخبار آورده است، اما این بار با شدت بیشتر و نگرش بین‌المللی کمتر مداراآمیز نسبت به رژیم.
بخوانيد:
پرونده فساد کاظم صدیقی چه چیزی را آشکار می‌کند؟
افزایش فشار بین‌المللی بر تهران
با رأی مثبت ۱۹ کشور به این قطعنامه، مشخص شد که جامعه‌ی بین‌المللی دیگر از روایت رژیم در مورد ایمنی برنامه‌ی هسته‌ای خود متقاعد نشده است. رابطه‌ی بین آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و ایران به طور فزاینده‌ای متشنج شده است، زیرا رژیم تلاش می‌کند اطلاعات حیاتی را پنهان کند، در حالی که آژانس اصرار بر افشای کامل دارد، به ویژه پس از آسیب به تأسیسات حساسی که تهران نتوانست به موقع اعلام کند.
ناکامی رژیم در متقاعد کردن جامعه‌ی بین‌المللی
علیرغم تهدیدات مقامات ایرانی مبنی بر اینکه این قطعنامه بر همکاری تأثیر می‌گذارد، این تاکتیک بی‌اثر بوده است. غرب، به ویژه چهار کشور حامی قطعنامه – ایالات متحده، آلمان، بریتانیا و فرانسه – معتقدند که رابطه بین آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) و ایران به نقطه‌ای رسیده است که نیاز به اقدام قاطع دارد، نه بیانیه‌های سیاسی توخالی که رژیم به صدور آنها عادت دارد.
چرا این قطعنامه منعکس کننده یک بحران داخلی در درون رژیم است؟
قطعنامه جدید، شکنندگی مدیریت پرونده هسته‌ای رژیم را آشکار می‌کند. رژیمی که ادعای “کنترل کامل” خود را ترویج می‌دهد، توانایی حفظ محرمانگی تأسیسات خود را، به ویژه پس از انفجارها و خسارات وارده به سایت‌های هسته‌ای، از دست داده است. این امر باعث می‌شود که رابطه بین آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و ایران نه تنها یک بحران خارجی، بلکه بحرانی در درون ساختار خود رژیم باشد.
قطعنامه شورای امنیت نشان می‌دهد که دوران “ابهام سازنده” به پایان رسیده است. جهان دیگر ابهامی را که رژیم از آن سوءاستفاده می‌کرد، نمی‌پذیرد. با هر گزارش جدید، به نظر می‌رسد رابطه بین آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و ایران به سمت رویارویی بیشتر پیش می‌رود، که می‌تواند راه را برای اقدامات سختگیرانه‌تر بین‌المللی و شاید حتی گام‌های تنبیهی آینده هموار کند.
