در حالی که سوت آغاز مسابقات فوتبال زنان در ورزشگاه‌های امارات با حمایت عمومی و دولتی به صدا در می‌آید، زنان ایرانی همچنان برای شنیده شدن صدای خود پشت دیوارهای محدودیت تلاش می‌کنند. فوتبال زنان در ایران نماد زنده‌ای از تبعیض ساختاری و محدودیت سیستماتیک علیه زنان است که در تمام سطوح ورزشی کشور دیده می‌شود.
با آنکه زنان در ایران بیش از ۳۶ درصد از ورزشکاران ثبت‌شده در فدراسیون‌های رسمی را تشکیل می‌دهند، اما سهم آن‌ها در فوتبال به کمتر از ۴ درصد می‌رسد. این عدد پایین نتیجه دهه‌ها ممنوعیت، سانسور و کم‌توجهی نهادی است. پس از انقلاب ۱۳۵۷، فعالیت رسمی تیم‌های فوتبال زنان تقریباً به طور کامل متوقف شد و تنها در دهه ۱۳۸۰ با تأسیس لیگ کوثر، به‌صورت محدود از سر گرفته شد.
در مقابل، کشور امارات متحده عربی با رویکردی متفاوت، از سال ۲۰۲۳ شاهد راه‌اندازی باشگاه‌های حرفه‌ای فوتبال زنان نظیر Banaat FC در دبی بوده است. این تیم با حمایت برندهای بین‌المللی نظیر نایکی وارد رقابت‌ها شد و گام بلندی در جهت حرفه‌ای‌سازی فوتبال زنان برداشت، حتی اگر تیم ملی این کشور هنوز به تورنمنت‌های بزرگی مانند جام جهانی یا المپیک نرسیده باشد.
در سطح رقابت‌های بین‌المللی نیز، تیم ملی فوتبال زنان ایران تنها توانسته در دو دوره مسابقات غرب آسیا (WAFF) مقام نایب‌قهرمانی کسب کند، در حالی که تیم ملی امارات در همین مسابقات دوبار عنوان قهرمانی را به‌دست آورده است. با این حال، ایران در فوتسال زنان موفق‌تر ظاهر شده و طی سه سال متوالی (۲۰۲۲ تا ۲۰۲۵) قهرمان مسابقات CAFA شده است.
اما باید توجه داشت که این موفقیت‌ها در فوتسال، در شرایطی رخ داده که فوتبال چمنی برای زنان با موانع جدی مواجه بوده است. از جمله مهم‌ترین این موانع، ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه‌ها است که فقط در شرایط خاص، با فشارهای بین‌المللی و در مقیاس بسیار محدود، اجازه حضور به آن‌ها داده شده است.
تبعیض در فوتبال زنان در ایران، تنها در زمین بازی خلاصه نمی‌شود؛ بلکه ریشه در قوانین و ساختارهای فرهنگی و سیاسی دارد. در حالی که در امارات، زنان نه‌تنها در ورزشگاه‌ها حضور دارند، بلکه تیم‌هایشان مورد حمایت قرار می‌گیرد، در ایران زنان همچنان برای ساده‌ترین حقوق خود، مانند تماشای یک بازی فوتبال، باید مبارزه کنند.
مطالعه بيشتر : مذاکرات ایران و آمریکا؛ از توافق الجزایر تا دور تازه در دوحه
فوتبال زنان امروز به آینه‌ای تبدیل شده که میزان آزادی، برابری و اراده سیاسی در هر کشور را به نمایش می‌گذارد. در امارات، فوتبال زنان مورد تشویق است؛ در ایران، هنوز باید برای حق حضور در زمین تلاش کرد.
