فهرست مطالب
چابهار، سیستان و بلوچستان – نیروهای مسلح ایران بامداد امروز حمله‌ای گسترده به یک منزل مسکونی در شهر چابهار انجام دادند که منجر به درگیری شدید شد. در این عملیات، از سلاح‌های سبک و سنگین، از جمله پهپادهای نظامی استفاده شده است. هنوز اطلاعات دقیقی درباره تلفات و علل این حمله منتشر نشده است، اما برخی منابع امنیتی ادعا کرده‌اند که این عملیات علیه اعضای “جیش العدل” انجام شده است. این گروه تاکنون واکنشی به این ادعا نشان نداده است.
آیا ارتش ایران برای مردم است یا حاکمان؟
بر اساس آخرین آمارها، ایران از ابتدای ژانویه ۲۰۲۵ شاهد چندین درگیری و اعتراض گسترده بوده است. طبق گزارش‌ها، تاکنون حداقل ۵۰ نفر کشته و بیش از ۲۰۰ نفر مجروح شده‌اند. این اعتراضات در شهرهایی مانند تهران، اصفهان و شیراز رخ داده و محوریت آن‌ها مطالبات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی بوده است.
با این حال، سرکوب گسترده معترضان توسط نیروهای امنیتی و نظامی، این سوال را مطرح می‌کند که چرا ارتشی که متشکل از شهروندان ایرانی است، علیه خواسته‌های مردم خود وارد عمل می‌شود؟
حکومت‌های ضعیف در برابر اراده مردم چابهار
یک نظام قوی از تنوع قومی و مذهبی هراسی ندارد، بلکه از آن به عنوان ابزاری برای انسجام ملی استفاده می‌کند. اما در ایران، نظام جمهوری اسلامی سیاست‌های سرکوبگرانه‌ای علیه مردم بلوچ اتخاذ کرده است. این سرکوب باعث شده برخی گروه‌ها برای دفاع از حقوق شهروندی خود به اقدامات مسلحانه روی آورند که نتیجه آن قربانی شدن مردم بی‌گناه است.
در حالی که اصل برابری و عدالت در قوانین اسلامی و بین‌المللی تأکید شده است، اما سیاست‌های کنونی ایران نشان می‌دهد که حکومت، تفاوت‌های مذهبی و قومی را تهدیدی برای بقای خود می‌داند و تلاش می‌کند این صداهای مخالف را سرکوب کند.
خشونت یا مذاکره؟ راهکار واقعی چیست؟
در ۴ مارس ۲۰۲۵، ساختمان “ستاد ساماندهی روستاهای شرق چابهار” هدف یک انفجار صوتی قرار گرفت که منجر به تخریب کامل آن شد. همچنین، در حمله مسلحانه دیگری به ساختمان “بنیاد مسکن”، یکی از کارکنان به شدت مجروح شد. گروه “جیش العدل” مسئولیت این حملات را بر عهده گرفت و اعلام کرد که این اقدامات، پاسخی به تخریب خانه‌های بلوچ‌ها توسط نیروهای دولتی ایران بوده است.
این وقایع نشان می‌دهد که تنها راه‌حل پایدار، استفاده از دیپلماسی و گفت‌وگوی سازنده است. اگر دولت ایران مدعی امنیت و ثبات است، باید به جای سرکوب، از راهکارهای مسالمت‌آمیز برای حل بحران استفاده کند. سرکوب اقلیت‌های قومی نه تنها امنیت را تأمین نمی‌کند، بلکه موجب تشدید بحران‌های داخلی و بین‌المللی خواهد شد.
