در شرایطی که طبقهٔ متوسط و فقیر در ایران با بحران‌های اقتصادی نفس‌گیر دست و پنجه نرم می‌کنند، به‌نظر می‌رسد حتی فوتبال – تنها پناهگاه و دلخوشی مردمی – هم دیگر در دسترس همه نیست. قیمت بلیت های لیگ ایران در سال‌های اخیر به‌شکلی بی‌سابقه افزایش یافته و موجی از اعتراض را در میان هواداران و ناظران به‌همراه داشته است. آیا سکوهای ورزشگاه‌ها حالا به قلمرو ثروتمندان تبدیل شده‌اند؟ چه کسانی پشت این تصمیمات ناعادلانه هستند؟
فوتبال مردمی، دیگر مردمی نیست
ده سال پیش، دیدارهایی با حضور تیم‌هایی چون پرسپولیس و استقلال، سکوهایی پر از هواداران از همهٔ اقشار جامعه داشت. اما امروز، هزاران نفر با موبایل به‌دست، منتظر کد تخفیف یا فرصتی برای خرید بلیت با قیمتی قابل‌تحمل هستند. چرا؟ چون قیمت بلیت های لیگ ایران دیگر برای مردم عادی قابل‌پرداخت نیست؛ در برخی مسابقات قیمت بلیت به بیش از ۵۰۰ هزار تومان می‌رسد.
این قیمت‌ها فقط عدد نیستند؛ آن‌ها باید در نسبت با درآمد مردم سنجیده شوند. آیا منطقی‌ست که یک کارگر ساده، یک‌چهارم حقوقش را برای دیدن یک بازی خرج کند؟!
چه‌کسی نرخ‌گذار است؟
برخی نهادها افزایش قیمت بلیت های لیگ ایران را به بهانهٔ توسعهٔ زیرساخت‌ها یا بهبود خدمات توجیه می‌کنند. اما واقعیت چیز دیگری می‌گوید: ورزشگاه‌ها همچنان فرسوده‌اند، سرویس‌های بهداشتی نامناسب، صندلی‌ها شکسته، اینترنت قطع، و نظم خدمات‌رسانی تقریباً وجود ندارد.
پس این پول‌ها کجا می‌روند؟ چه‌کسی قیمت‌ها را تعیین می‌کند؟ برخی انگشت اتهام را به‌سوی شرکت‌های فروش بلیت مانند «ایران‌تیک» و «سی‌تاپ» می‌گیرند که بازار را در انحصار دارند. برخی دیگر نیز باشگاه‌ها را متهم می‌کنند که با سوءاستفاده از عشق هواداران به تیم‌شان، قیمت‌ها را دست‌کاری می‌کنند. مسیری که بوی فساد می‌دهد.
نتایج تلخ: سکوهای خالی و مردم خشمگین
افزایش قیمت بلیت های لیگ ایران نه تنها باعث کاهش شدید حضور تماشاگران شده، بلکه رابطهٔ میان تیم‌ها و هواداران را خدشه‌دار کرده است. سکوها دیگر بازتاب مردم نیستند، بلکه به فضایی نخبه‌گرایانه تبدیل شده‌اند که فقط ثروتمندان در آن جا دارند.
این افت حضور نه تنها روی عملکرد تیم‌ها اثر می‌گذارد، بلکه روحیه بازیکنان و چهره عمومی لیگ را نیز خدشه‌دار کرده است. حالا لیگ ایران در ردیف لیگ‌هایی با سکوهای خالی قرار می‌گیرد، شبیه برخی لیگ‌های عربی بی‌روح.
بحران اقتصادی یا بهره‌کشی سیستماتیک؟
سرراست‌ترین پاسخ، ارجاع مشکل به تورم عمومی کشور است. اما حقیقت عمیق‌تر چیز دیگری‌ست: ما با مدیریتی غیرشفاف و انحصارطلبانه روبه‌رو هستیم. هیچ شفافیتی در نحوهٔ تعیین قیمت بلیت های لیگ ایران وجود ندارد؛ نه سازوکار قانونی مشخصی، نه حق اعتراض واقعی برای مردم. انحصاری دوگانه شکل گرفته: هم در قیمت‌گذاری و هم در تصمیم‌گیری.
هوادار بانک نیست
فوتبال ایران تا زمانی که با منطق «درآمدزایی به هر قیمت» اداره شود، پیشرفتی نخواهد کرد. افزایش بی‌رویهٔ قیمت بلیت های لیگ ایران یعنی فشار عمدی بر هوادارانی که باید شریک بازی باشند، نه مشتری صرف. اگر این روند ادامه یابد، مردم از ورزشگاه‌ها می‌گریزند و لیگ، روح خود را از دست خواهد داد – حتی اگر میلیاردها تومان به آن تزریق شود.