عراقچی با دیپلماسی‌ای توخالی بازمی‌گردد، در زمانی که جمهوری اسلامی بیش از هر زمان دیگری در انزوای منطقه‌ای و بین‌المللی فرو رفته است. درحالی‌که بحران‌های اقتصادی و اجتماعی در داخل به اوج رسیده‌اند، عباس عراقچی از تریبون یکی از نهادهای وابسته به وزارت خارجه، همان شعارهای تکراری درباره “تقویت روابط با همسایگان” را سر می‌دهد—شعارهایی که حتی دیگر برای حامیان نظام هم اعتباری ندارند.
بر اساس گزارشی از خبرگزاری ایسنا، عباس عراقچی در همایشی که توسط مرکز مطالعات سیاسی و بین‌المللی وزارت امور خارجه برگزار شد، مدعی شد ایران در تلاش است تا روابط خود با همسایگان را گسترش دهد. اما این سخنان چیزی جز کلی‌گویی‌های مرسوم نبود.
عراقچی با دیپلماسی‌ای توخالی بازمی‌گردد، در حالی‌که بحران‌های مرزی، تحریم‌های فزاینده و بی‌اعتمادی همسایگان کاملاً از سوی او نادیده گرفته شد.
روابط با همسایگان: آرزویی روی کاغذ
- عراق: افکار عمومی نسبت به نفوذ جمهوری اسلامی و حمایت از شبه‌نظامیان وابسته، به‌شدت موضع گرفته‌اند.
- افغانستان: تنش بر سر مسئله آب رود هیرمند ادامه دارد، در حالی‌که جمهوری اسلامی سکوت کرده است.
- پاکستان: روابط دو کشور پس از تبادل حملات مرزی به تیرگی بی‌سابقه‌ای رسیده است.
- جمهوری آذربایجان: اختلافات امنیتی و اتهام‌زنی‌ها مانع هرگونه نزدیکی شده‌اند.
- کشورهای خلیج فارس: به‌جز تنش‌زدایی سطحی با عربستان، بی‌اعتمادی مطلق حاکم است.
عراقچی با دیپلماسی‌ای توخالی بازمی‌گردد و تلاش می‌کند تا با تکرار شعار “گفت‌وگو”، واقعیات تلخ را بپوشاند؛ در حالی‌که سپاه پاسداران، موشک و نیروی نیابتی به اطراف صادر می‌کند.
دیپلماسی در خدمت امنیت: نقابی آشنا
عراقچی با دیپلماسی‌ای توخالی بازمی‌گردد زمانی‌که از “استراتژی تعامل منطقه‌ای” سخن می‌گوید اما هیچ اشاره‌ای به نقش مخرب سپاه در منطقه ندارد. وزارت امور خارجه و نهادهای تابع آن، بیشتر به‌عنوان ابزار توجیه سیاست‌های امنیتی عمل می‌کنند تا بازیگران مستقل دیپلماسی.
پرونده هسته‌ای: غایب بزرگ
سکوت عراقچی درباره توافق هسته‌ای، موضوعی تصادفی نیست. توافقی که سال‌ها محور دیپلماسی نظام بود، امروز به باری بر دوش آن بدل شده است. مذاکرات متوقف شده، تحریم‌ها تشدید شده و اقتصاد کشور در سراشیبی سقوط قرار دارد.
عراقچی با دیپلماسی‌ای توخالی بازمی‌گردد، بی‌آنکه به بحران اصلی کشور در سطح بین‌الملل اشاره‌ای کند—بحرانی که نتیجه مستقیم لجاجت سیاسی نظام است.
تکرار شعار، تاریکی بیشتر
عراقچی با دیپلماسی‌ای توخالی بازمی‌گردد، اما شرایط دیگر اجازه نمی‌دهد این نقاب‌ها ادامه یابند. آنچه نظام از آن به‌عنوان “تقویت روابط با همسایگان” یاد می‌کند، بیش از آنکه یک استراتژی باشد، نوعی انکار واقعیت است.
آیا عراقچی یا هیچ‌یک از دیپلمات‌های نظام اختیار تغییر مسیر دارند؟
شاید پاسخ را بدانند—اما ترجیح می‌دهند همچنان… با دیپلماسی‌ای توخالی بازگردند.