جامعه بهائیان در ایران همواره با خشونت‌های مختلف اجتماعی، سیاسی و فرهنگی روبرو بوده است. این خشونت‌ها که توسط نهادهای رسمی و غیررسمی مانند عمال می‌شوند، حقوق انسانی این اقلیت مذهبی را نقض می‌کنند و زندگی روزمره آنان را به چالش می کشند .
فشارهای قانونی و دولتی
یکی از اصلی‌ترین ابزارهای سرکوب بهائیان در ایران قوانین تبعیض‌آمیز است. بهائیان به دلیل اعتقادات مذهبی خود از حق تحصیل در دانشگاه‌ها، اشتغال در ادارات دولتی و بسیاری از حقوق شهروندی محروم هستند. این محرومیت‌ها به شکل سیستماتیک توسط نهادهای حکومتی اعمال می‌شود و باعث انزوای اجتماعی آنان می‌گردد.
تخریب اموال و مکان‌های مقدس
تخریب اموال شخصی و مکان‌های مذهبی بهائیان یکی دیگر از اشکال خشونت علیه این اقلیت است. خانه‌ها و قبرستان‌های بهائیان بارها مورد حمله قرار گرفته و تخریب شده‌اند. این اقدامات نه تنها آسیب مادی به جامعه بهائی وارد می‌کند، بلکه به دنبال ایجاد ترس و ناامنی در میان آنان است.
خشونت روانی و اجتماعی
بهائیان علاوه بر خشونت‌های فیزیکی و قانونی، با خشونت‌های روانی و اجتماعی نیز مواجه هستند. تبلیغات منفی علیه آنان در رسانه‌های رسمی و غیررسمی موجب ایجاد جو بی‌اعتمادی و تنفر در جامعه شده است. این تبلیغات به انزوای بیشتر این اقلیت و محدودیت در روابط اجتماعی آنان دامن می‌زند.
نقض حقوق بشر
رفتار جمهوری اسلامی ایران با جامعه بهائیان نشان دهنده نقض آشکار حقوق بشر است. این اقدامات نه تنها زندگی بهائیان را تحت تأثیر قرار داده، بلکه تصویری نادرست از تسامح و عدالت اجتماعی در ایران ارائه می‌دهد.