در ساعات اولیه بامداد دوشنبه، در حالی که کودکان غزه خواب امنیتی موقت را در مدرسه‌ای که به پناهگاه تبدیل شده بود می‌دیدند، موشک‌های اسرائیلی آن‌ها را در خواب به کام مرگ کشاندند. این اولین‌بار نبود، اما یکی از دردناک‌ترین‌ها بود، حتی برای کسانی که به بوی باروت عادت کرده‌اند. حملات هوایی اسرائیل به غزه نه‌تنها دیوارها را، بلکه رؤیاها و حس امنیت را نیز نابود کرد.
از تهران تا غزه: سرکوبی با چهره‌های متفاوت اما ماهیتی یکسان
ما به‌عنوان ایرانیان مخالف این نظام سرکوبگر، نمی‌توانیم در برابر چنین جنایتی سکوت کنیم. همان‌طور که حقیقت در خیابان‌های تهران دفن می‌شود، اجساد بی‌گناهان در زیر آوارهای غزه پنهان می‌شوند. جایی که در مدرسه «فهمی الجرجاوی» بیش از ۳۰ غیرنظامی، عمدتاً زن و کودک، قربانی شدند.
بهانه‌های دروغین برای توجیه مرگ
ارتش اسرائیل مدعی شد که مدرسه مرکز عملیات “تروریستی” بوده است. آیا پناه گرفتن از جنگ، به “تروریسم” تبدیل شده؟ آیا مدرسه‌ها حالا هدف مشروع نظامی هستند؟ حملات هوایی اسرائیل ب غزه بین نوزاد و مبارز، بین پناهگاه و خانه، فرقی نمی‌گذارد.
یک الگوی مستمر از نسل‌کشی
آنچه در غزه رخ داده، حادثه‌ای اتفاقی نبود، بلکه بخشی از الگوی ثابت حملات است. در روزهای اخیر، این منطقه روزانه با ده‌ها حمله مواجه بوده است. حملات هوایی اسرائیل به غزه به بازماندگان حتی فرصت سوگواری یا فرار هم نمی‌دهد.
هم‌دستی جهان و سکوت اخلاقی
در حالی که آتش و فولاد از آسمان بر سر مردم می‌بارد، جهان یا بی‌تفاوت است یا “نگران”. حقیقت در زیر سایه روایت رسمی اسرائیل در رسانه‌های جهانی خفه می‌شود. به‌عنوان یک روزنامه‌نگار ایرانی مخالف، خوب می‌دانم معنای خفه شدن صداها چیست.
تخریب برنامه‌ریزی‌شده‌ی روح فلسطینی
حملات هوایی اسرائیل به غزه فقط زیرساخت‌ها را هدف نمی‌گیرند. هدف واقعی، درهم شکستن جامعه، نابودی مدارس، بیمارستان‌ها و حتی اماکن مقدس است. این یک حمله به روحیه و هویت است.
فاجعه‌ای انسانی در ابعاد گسترده
در دل این فاجعه، شرایط انسانی به سطحی فاجعه‌بار رسیده است. هزاران خانواده آواره‌اند، زخمی‌ها بی‌درمان مانده‌اند و کودکان بدون آینده. حملات هوایی اسرائیل به غزه فقط حال را نمی‌کشد، بلکه آینده‌ی یک نسل را می‌دزدد.
نه به خشونت، نه در تهران، نه در غزه
همان‌گونه که ما ایرانیان مخالف سرکوب زنان با نام “قانون حجاب” هستیم، قتل کودکان و غیرنظامیان را نیز تحت هیچ پرچمی توجیه‌پذیر نمی‌دانیم. ظلم یک ماهیت دارد. حملات هوایی اسرائیل به غزه باید محکوم شود، نه تفسیر.
استفاده ابزاری رژیم ایران از فلسطین
ما می‌دانیم که رژیم ایران از مسأله فلسطین برای سرپوش گذاشتن بر جنایت‌های خود استفاده می‌کند، اما این نباید مانع از بیان حقیقت شود: فلسطینی‌ها واقعاً قربانی‌اند. و ما، به‌عنوان مخالفان، باید حقیقت کامل را بیان کنیم.
فریادی انسانی: اگر نه حالا، پس کی؟
در پایان، از صمیم قلب می‌پرسم: اگر انسانیت حالا واکنش نشان ندهد، پس چه زمانی؟ چند مدرسه دیگر باید ویران شود؟ چند کودک دیگر باید قربانی شوند؟ حملات هوایی اسرائیل به غزه فقط یک تیتر خبری نیست، بلکه خلاصه‌ای از رنج ملتی است که هر روز در کابوسی بی‌پایان زندگی می‌کند.