کمبود شدید مدرسه در ایران، به ویژه در استان سیستان و بلوچستان، تهران و البرز به بحرانی جدی تبدیل شده است که به آموزش و پرورش آسیب می‌زند. این بحران به دلیل سوء مدیریت در توزیع منابع و عدم توجه کافی به مناطق محروم شدت یافته است. نیاز به اقدامات فوری برای حل این مشکل به شدت احساس می‌شود.
علل بحران
این بحران ناشی از برنامه‌ریزی ناکارآمد و ضعف در تخصیص منابع مالی به مناطق محروم است. با وجود منابع گسترده در برخی مناطق، عدم تخصیص مناسب منابع به مدارس این استان‌ها باعث بروز این بحران شده است.
پیامدهای اجتماعی
کمبود مدارس مناسب در این مناطق منجر به افزایش نرخ ترک تحصیل و کاهش سطح سواد عمومی شده است. این مشکل در درازمدت می‌تواند آسیب‌های جدی به آینده نسل‌های آینده وارد کند و بر رشد اجتماعی و اقتصادی تاثیر بگذارد.
اهمیت سرمایه‌گذاری در آموزش
سرمایه‌گذاری در بخش آموزش و پرورش از جمله اولویت‌های اصلی دولت باید باشد. تأمین منابع مالی برای ساخت مدارس و بهبود کیفیت آموزشی در مناطق محروم به عنوان یک ضرورت مطرح است که باید به آن توجه ویژه‌ای صورت گیرد.
نقش دولت در حل بحران
دولت باید با اتخاذ سیاست‌های کارآمد و نظارت دقیق بر پروژه‌های آموزشی، کمبود مدرسه در این استان‌ها را کاهش دهد. تخصیص منابع به درستی و بهره برداری از ظرفیت‌های موجود می‌تواند گامی مؤثر در جهت حل این بحران باشد و نیاز به برنامه ریزی دقیق و هدفمند در تخصیص بودجه برای ساخت مدارس جدید و تجهیز مدارس موجود احساس می‌شود.
