در تازه‌ترین جلوه‌های سرکوب سیستماتیک در زندان‌های ایران، محمد نوری‌زاد، روزنامه‌نگار و فعال برجسته، در اعتراض به محرومیت از درمان پزشکی با وجود ابتلا به بیماری آب مروارید و نیاز فوری به جراحی، دست به اعتصاب غذا و دارو زده است. همسر او تأیید کرده که وضعیت جسمانی‌اش رو به وخامت است، در حالی که مقامات مسئول هیچ واکنشی نشان نداده‌اند.
محرومیت جمعی و تهدیدهای پنهان
در تحولی موازی، پنج زندانی سیاسی محکوم به اعدام از هرگونه تماس با خانواده‌هایشان محروم شده‌اند و کارت‌های تلفن و مالی آن‌ها نیز توقیف شده است. یک منبع حقوق بشری از نگرانی‌ها درباره احتمال انتقال اجباری این افراد به زندان قزل‌حصار سخن گفته، امری که ممکن است مقدمه‌ای برای اجرای ناگهانی احکام اعدام باشد.
آمارها عمق نقض حقوق را نمایان می‌کند
طبق گزارش‌های «سازمان عفو بین‌الملل» و «دیدبان حقوق بشر»، بیش از ۷۰٪ زندانیان سیاسی در ایران از دسترسی به مراقبت‌های پزشکی محروم هستند. همچنین طی چهار سال گذشته، بیش از ۴۰ مورد مرگ در زندان‌های ایران به دلیل بی‌توجهی پزشکی ثبت شده که سازمان ملل آن را «الگویی مستند از بدرفتاری عمدی» توصیف کرده است. کمیته حقوق بشر سازمان ملل تأکید کرده که «استفاده از محرومیت درمانی به‌عنوان ابزار فشار علیه زندانیان، نوعی شکنجه محسوب می‌شود».
محمد نوری‌زاد، نماد مقاومت در دل محدودیت‌ها
با وجود انفرادی و فشارهای مستمر، محمد نوری‌زاد همچنان صدای اعتراض در برابر ظلم باقی مانده و با به خطر انداختن جسم خود، آخرین برگ مبارزه را رو کرده است. مبارزه‌اش درون سلول، به نمادی از رنج هزاران زندانی سیاسی بدل شده که از حق درمان، ارتباط و دادرسی عادلانه محروم‌اند، بی‌آنکه ساختار امنیتی و قضایی پاسخ‌گو باشد.