ده‌ها نفر در ایران با خطر اعدام در دادگاه‌هایی که حداقل استانداردهای عدالت را ندارند مواجه‌اند. این در حالی است که اعتراضات مردمی که پس از مرگ مهسا امینی آغاز شد، همچنان ادامه دارد و شعار “زن، زندگی، آزادی” به نماد مقاومت علیه استبداد و سرکوب سیستماتیک تبدیل شده است.
پیامی از پشت میله‌های زندان
“سکینه پروانه”، زندانی سیاسی، از داخل زندان خواستار همبستگی عمومی علیه مجازات اعدام شد. او تأکید کرد که حکومت‌های سرکوبگر از اعدام به عنوان ابزاری برای ایجاد وحشت در میان مخالفان و خاموش کردن صداهای آزادی‌خواه استفاده می‌کنند. همچنین، او به رنج و عذاب محکومان به اعدام و خانواده‌های آنان اشاره کرد که در ترس دائمی از اجرای حکم به سر می‌برند، حکمی که از آن به‌عنوان ابزاری سیاسی برای تحکیم قدرت استفاده می‌شود.
اعدام‌ها؛ ابزاری برای سرکوب سیستماتیک اعتراضات مردمی
در ماه‌های اخیر، ایران افزایش چشمگیری در اجرای احکام اعدام داشته است، اعدام‌هایی که در نبود دادگاه‌های عادلانه و اغلب با اعترافات تحت شکنجه صادر می‌شوند.
گزارش‌های سازمان‌های حقوق بشری نشان می‌دهد که ایران دومین کشور جهان از نظر تعداد اعدام‌ها است. این اعدام‌ها به‌ویژه جوانان و فعالان سیاسی از اقوام مختلف، از جمله بلوچ‌ها و کردها را هدف قرار داده است.
رنج مردم ایران
علاوه بر افزایش اعدام‌ها، معترضان با سرکوب وحشیانه روبه‌رو هستند که شامل بازداشت‌های خودسرانه و شکنجه در زندان‌ها می‌شود. در شرایطی که وضعیت اقتصادی رو به وخامت است و فساد گسترش یافته، خشم عمومی از حاکمیت افزایش یافته و رژیم تنها راه بقای خود را در سرکوب شدیدتر می‌بیند.
اعتراضات مردمی و واکنش جهانی
هم‌زمان با افزایش اعدام‌ها، تظاهرات گسترده‌ای در شهرهای مختلف ایران برگزار شد. همچنین، خانواده‌های زندانیان سیاسی در زندان اوین دست به اعتراض زدند.
بر اساس گزارش‌های حقوق بشری، از ژانویه تا فوریه ۲۰۲۵، دست‌کم ۱۲۰ معترض در ایران کشته و بیش از ۲۵۰۰ نفر بازداشت شده‌اند. همچنین، ۴۵ حکم اعدام مرتبط با اعتراضات صادر شده که بسیاری از آن‌ها در دادگاه‌هایی بدون رعایت استانداردهای دادرسی عادلانه انجام شده است.
در سطح بین‌المللی، سازمان‌های حقوق بشری خواستار تحریم مقامات مسئول این جنایات شدند، در حالی که صدای خواست عدالت و محاکمه‌ی حکومت ایران برای جنایاتش علیه بشریت همچنان بلند است.
اعدام‌ها در ایران نه یک مجازات قانونی، بلکه یک سلاح سیاسی برای بقای رژیم است. با این حال، افزایش اعتراضات مردمی نشان می‌دهد که مردم ایران در برابر سرکوب سکوت نخواهند کرد و به مبارزه خود برای آزادی و عدالت ادامه خواهند داد.