برای رسانه‌های رسمی، او “خودکشی” کرد، اما برای ما، او کشته شد. او را رژیم سرکوبگر و منفور به قتل رساند. ابول کورکور، جوان ایرانی که فقط یک نام نبود، بلکه نماد مبارزه و آزادی بود. با افتخار می‌گویم: او شایسته‌ی داشتن ملیت این سرزمین بود، زیرا که برای آن جان خود را فدا کرد، آن را با تمام وجود دوست داشت و حتی در آخرین لحظات، با عشق و اشتیاق از ایران خداحافظی کرد
خودکشی سیاسی: پدیده یا حذف سیستماتیک؟
ابول کورکور در حالی که سلاح به دست داشت، برای دفاع از خود و همراهانش ایستادگی کرد، اما نیروهای امنیتی رژیم ایران محل اقامت او را با گلوله و نارنجک مورد حمله قرار دادند. با این حال، آنها مقاومت کردند. در لحظات آخر، ابول از طریق اینستاگرام، پیام خود را پخش کرد و در میان صدای گلوله‌ها گفت: “تسلیم می‌شویم”.
اما در نهایت، او آخرین کلماتش را بر زبان آورد: “چاره‌ای ندارم، خداحافظ ایران” و سپس به زندگی خود پایان داد.
سه نفر دیگر نیز با او بودند، اما سرنوشت آنها هنوز نامشخص است. در همین حال، شهر ایذه تحت کنترل شدید امنیتی قرار گرفته و اینترنت به طور گسترده قطع شده است. آیا دنیا اکنون روشن‌تر می‌بیند که جنایتکار کیست و قربانی چه کسی است؟
چهل ابول کورکور دیگر؛ کشته‌شدگان در زندان و بیرون از آن!
از زمان آغاز اعتراضات پس از قتل وحشیانه و سیستماتیک مهسا امینی، بیان عقاید و آزادی‌های مدنی در ایران جرم محسوب می‌شود. این کشور، با تاریخ باشکوه و تمدن‌های کهن، امروز به لطف رژیم سرکوبگر، با تمام مشکلات عصر مدرن دست و پنجه نرم می‌کند.
اما تا کی این سرکوب ادامه خواهد داشت؟ تا کی مخالفان کشته خواهند شد؟ تا کی رژیم ایران صدای مردم خود را خاموش خواهد کرد؟
آمارهای تکان‌دهنده: آیا رژیم مردم خود را به سمت مرگ سوق می‌دهد؟
بر اساس گزارش روزنامه اعتماد، طی ده سال گذشته، در ایران بیش از ۴۰ هزار خودکشی ثبت شده است، با میانگین ۴۱۸۳ مورد در سال بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۰.
همچنین، دکتر اکبر علی وردی‌نیا، جامعه‌شناس، اشاره کرده که میزان خودکشی بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۹ ۴۴ درصد افزایش یافته است، از ۴.۲ به ۶.۲ مورد در هر ۱۰۰ هزار نفر.
در حوزه پزشکی نیز، یک مطالعه نشان داده که ۳۴ درصد از دستیاران پزشکی در ایران به خودکشی فکر می‌کنند، و میزان خطر خودکشی در پزشکان ۷۳.۲ درصد بیشتر از سایر مشاغل است.
این آمارها تصویری تاریک از واقعیت زندگی در ایران ارائه می‌دهد، جایی که مرگ برای بسیاری تبدیل به تنها گزینه‌ی ممکن شده است.
رژیم و ابزارهای سرکوب: سیاست وحشت ادامه دارد
رژیم ایران از روش‌های مختلفی برای ساکت کردن مخالفان استفاده می‌کند، از جمله بازداشت‌های گسترده، محاکمه‌های نمایشی، شکنجه در زندان‌ها، و در نهایت، حذف فیزیکی یا روانی از طریق وادار کردن زندانیان به اعترافات دروغین قبل از اعلام “خودکشی” آنها.
هدف این سیاست‌ها مشخص است: ایجاد وحشت در جامعه و جلوگیری از قیام مردم.
اما ما تسلیم نخواهیم شد، و همیشه خواهیم دید که ابول کورکور، مهسا امینی، و سایر قهرمانان، پیروز نهایی هستند.
پیام ابول کورکور: مبارزه ادامه دارد
با وجود تمام تلاش‌های رژیم برای ایجاد وحشت، نتوانسته است صدای مردم را خاموش کند. اعتراضات مردم ایران همچنان ادامه دارد و نام‌هایی که رژیم می‌خواهد محو کند، به نمادهای مقاومت تبدیل می‌شوند.
ابول کورکور شاید رفته باشد، اما داستان او همواره یادآوری خواهد کرد که در ایران، آزادی هرگز داده نشده، بلکه به هر قیمتی که باشد، باید به دست آورده شود.